Stiekem zijn ze toch al weer meer tien jaar bezig, die mannen van Animal Collective. Wat is er dan toepasselijker dan om het tiende album uit te brengen. Na Merriweather Post Pavillion uit 2009 werd de band uit New York door de muziekwereld omarmd. En na zo’n groot succes is het maar wat spannend om te zien wat een band daarna gaat doen. Animal Collective kennende zou dat geen tweede Merriweather worden. En dat wordt nu bevestigd met Centipede Hz.

Ach, laten we nog even sentimenteel bij dat vorige album blijven hangen. Mooie popliedjes die met wat psychedelica en elektronica ietwat ontoegankelijk zijn maar wel prachtig. Met de loepzuivere koortjes is het label futuristische Beach Boys snel opgeplakt. Iets waar Animal Collective trots op kan zijn. Maar dan? Dan moet er toch echt na drie jaar een opvolger komen. Een moeilijke opgave na zo’n prestatie.

Platen produceren, dat doen de leden van Animal Collective zelf. Bij Centipede Hz was het de beurt aan Avey Tare en dat is duidelijk hoorbaar. Na alle rust van Merriweather Post Pavillion, die geproduceerd werd door het iets kalmere bandlid Panda Bear, worden we wakkergeschud met hysterische zang, bombastische drumpartijen en psychedelische synths. Op het eerste gehoor is Centipede Hz minder poppy dan de vorige plaat.

Zoiets als een achtbaan en een bunjeejump in één, het is maar waar je zin in hebt. Maar na een paar keer luisteren, komt de intelligentie van de plaat naar voren. Die hysterische zang brengt namelijk wel fraaie melodieën voort, schitterend ondersteund door de exotische drumpartijen en  ingenieuze synthesizers.

Animal Collective heeft spreekwoordelijk weer veel zooi tegen de muur gegooid. Voorheen bleef er voldoende plakken voor een prachtige plaat, maar bij Centipede Hz is dat toch iets minder. De hysterie neemt te veel de overhand, waardoor de doordachtzaamheid van de plaat naar achter wordt gedrukt en er maar moeilijk door de bak herrie heen te luisteren is. Volgende keer toch maar weer Panda Bear de touwtjes in handen geven misschien..?