Angela Strehli
Ace Of Blues
Ooit zag ik deze dame ergens in vroege jaren negentig in een onooglijk zaaltje van een frituur in Peer, Lou Ann Barton was eveneens van de partij. Het duo domineerde de top van de naaldhakkenscéne in het blanke bluescircuit van Austin. Samen met pianoqueen Marcia Ball leverde Strehli en Barton het lichtjes fantastische Dreams Come True af. Voordien hadden we al kennisgemaakt met die andere Texaanse Lou Ann Barton die in Austin verzeilde. In ‘87 kwam Strehli aanzetten met haar swingende debuut Soul Shake, een vroege release voor Antone’s Records & Tapes. In de jaren zeventig verzeilde ze vanuit Lubbock in Austin, ze werkte voordien al samen met Denny Freeman. In de befaamde club Antone’s werd ze stagemanager en bouwde samen met Clifford Antone de bluesclub verder uit met als huisband de prille Fabulous Thunderbirds met Kim Wilson en Jimmie Vaughan, de oudere broer van de betreurde Stevie Ray die als teenager zijn broer volgde en uitgroeide tot absoluut gitaarheld van zijn generatie.
In de jaren negentig volgen nog langspelers als Blonde and Blonde en Deja Blue Na haar verhuis naar Californië bleef Strehli actief, ze figureerde op een tribute voor Sister Rosetta Tharpe, haar laatste solowerk Blue Huighway dateert uit 2005. In thuishaven Marin County figureert ze bij The Blues Broads, een gospelkwartet met Tracy Nelson (Mother Earth) en Dorothy Morrison ( Edwin Hawkins Singers) en Annie Sampson ( Stoneground).
Na zeventien jaar probeert Strehli het nog eens in haar eentje, Ace Of Blues is opgebouwd met een zorgvuldig uitgekiende selectie, als onderlegde historicus in de blues weet ze haar songs te kiezen. Bovendien weet ze op respectabele leeftijd nog uit te pakken met meer dan geloofwaardige uitvoeringen en interpretaties. Haar lichtjes onderkoelde zang wordt begeleid door een voortreffelijk opererende backingband met gitarist Mike Schermer en enkele bevriende muzikanten zoals zijn bassist die samen met Kevin Hayes ondermeer de ritmesectie vormde bij latere opnamesessies van John Lee Hooker. Gereputeerde toetsenlui zoals John Allair en Mike Emmerson zijn samen met orgelman Jim Pugh Present.
De blazersectie heeft een niet te onderschatten rol, dat is meteen merkbaar in de machtige slijper Two steps For The Bues soublues waarmee Bobby Bland destijds furore maakte. In het van Elmore James afkomstige Person To Person blijft de slidegitaar enigszins op de achtergrond en huppelt op sprankelende pianotonen. Strehli blijft op haar best in strakke soulfunk en breidt een persoonlijk verhaaltje over de Austin scène aan Ace Of Spades van O.V. Wright. Muddy Waters figureert eneeens in dat verhaaltje, in de reprise van I Love The Life I Live horen we de harmonica van Mark Kazanoff, destijds een notoir saxman en hier de enige muzikant die ook op het debuut van Strehli van de partij was.
Een barrelhousepiano geeft de toon aani n Chuck Berry’s You Never Can Tell. Otis Rush krijgt eveneens een lichtjes onderkoelde interpretatie met puntig snarenwerk. De Texaanse diva kan werkelijk alles aan, als het wolvengehuil in Howlin’ For My Darling uitgestorven is diept Strehli nog eens het onverslijtbare Tryin To Live my Live Without You, de klassieker van Otis Clay krijgt een soepel golvende behandeling. Jimmy Reed, een andere favoriet, wordt met een gepaste, wat lijzige interpretatie bedacht. Ook met het gospelgenre is Angela vertrouwd getuige het door The Sons of the Soul Revivers gescraagde I Wouldn’t Mind Dying, het pakt telkens wonderwel uit.
Het is niet alleen haar veelzijdigheid, getuige talloze foto’s in het bijhorende boekje deelde Strehli met zowat alle passerende blueslui het podium en dat schept een hechte band. SRV, een emotioneel geladen eerbetoon aan Stevie Ray Vaughan dat al eerder werd uitgebracht sluit Ace Of Blues af. Terug op haar vertrouwde, door New West heropgeviste Antone’s label, mag Strehli de verrijzenis inluiden van het Texaanse label en doet dat in grandeur.