Ane Brun, de Noorse wiens stem voor de een geldt als warme verklanking van schoonheid, voor de ander als baken om ver weg van te blijven, brengt haar tweede album van dit najaar uit. After The Great Storm verscheen nog geen maand geleden en nu de herfst zich al iets meer laat gelden, is er de tweede muzikale boreling van Ane van dit jaar. Als je denkt aan herfst en aan de verstilling, het afsterven van bladeren, de komst van de kou, dan ligt de titel van het jongste werk van Ane bijna letterlijk voor het oprapen. Hoe mooi is die herfst immers ook niet? Voor velen misschien wel het mooiste en meest intense jaargetij. En ja, schoonheid kan soms hand in hand gaan met triestheid. Niet per se, niet onvermijdelijk. Maar het komt meer voor dan je denkt. Tragische gebeurtenissen in je leven die je dichter bij anderen brengen, verdriet om een wegvallen aan de ene kant, de warmte, het mooie van een band met mensen die je steunen soms zomaar dicht bijeen.

Met de notie dat het vorige album nog met subtiele beats begon die ook verderop het album tekenden, heeft How Beauty Holds The Hand Of Sorrow weinig uit te staan. Dit is de essentie van de stem van Ane teruggebracht tot beperkte muzikale begeleiding en met een klank die je het gevoel geeft dat de herfstwinden alle bladeren al heeft weggeblazen, je kwetsbaar voor de vlagen wind achterlatend en met de wind je ogen striemend tot er zich een traan onwillekeurig losmaakt. Niet door de wind dan zozeer, maar door de emotie die bij je opwelt omdat de stem van Ane, de teksten dat bij je losmaken. Even is je bescherming weg, even is er gewoon de blootstelling: jij en de muziek. Jij en de stem van Ane. Even ben je gewoon stil.

Zo’n album is dit. Weg van de conventie van de single die het moet gaan doen. Althans, in commercieel opzicht. Het album brengt schoonheid, maar dat gaat niet makkelijk, dat gaat niet vanzelf. Opener Last Breath is niet van het gemakkelijke soort én dat kun je ook niet zeggen van Closer dat wel al eerder naar buiten werd gebracht én dat je pakt, als de stem van Ane jou weet te raken om niet meer los te laten. Niet gemakkelijk, zeker niet. En de kans is aanwezig dat die striemende wind opnieuw je ogen doet tranen. Zo mooi.

De twee delen van wat eigenlijk één album zou kunnen zijn los van elkaar uitbrengen. Dat is wat Ane gedaan heeft. Gewoon, omdat er toch verschil was tussen de afdronk van de verschillende nummers. Ze heeft het goed aangevoeld met een uitstekende balans in de keuze voor de samenstelling van de twee albums. De twee openingsnummers diep geworteld in beleving gevolgd door het van een fraai arrangement voorziene Song For Thrill And Tom. Minimalistisch in aanleg, maar met zeer mooi uitgewerkte achtergrondstemmen. Werkelijk een mooie brug naar Meet You At The Delta dat wat meer klinkt als de Ane die we van eerdere albums kennen, met een glansrol voor de akoestische gitaar naast haar stem, verder omgeven door minimalistische en bovenal sfeervolle toetsen.

Voller wordt het klankbeeld bij Trust. Meer begeleiding, sfeervol en ja, het is het vertrouwen dat Ane hier uitspreekt in diegene tot wie zij zich richt, het zich kwetsbaar opstellen, volledig, alsof ze dat doet zoals ze dat ook in een droom zou doen. Overgave, kwetsbaarheid, een nummer dat positiviteit  ademt. Ja, een voller klankbeeld dan bij de eerdere nummers, maar wel niet overladen tot in de nok. Gentle Wind Of Gratitude sluit heerlijk aan. Een herfstwind die is gaan liggen, een geest die tot rust komt.

Hoe mooi is daarna Breaking The Surface? De inpassing van haar stem, heel breekbaar, subtiele orkestratie en de prachtige akoestische gitaar, dit is zomaar een pareltje midden op het album. De heerlijke helderheid van de productie, de eenvoud waarmee het nummer staat en natuurlijk de stem van Ane. Moeilijk te begrijpen dat haar stem ook niet kan raken, misschien zelfs afstoot, maar als liefhebber van de muziek van Ane is dit op en top genieten. Dat gevoel kun je doortrekken naar het voorlaatste nummer Lose My Way. Piano en Ane openen. Er is niet heel veel meer nodig. De begeleiding blijft spaarzaam, de basis ligt in haar stem en in de piano. Erg klein gehouden en ó zo mooi. Je voelt de emotie die de tekst aanstipt als Ane zingt “I thought I would lose my way to you’ en onmiddellijk daarna het positieve als ze zingt “It’s you and me”. Zo dicht bij elkaar, die twee belevingen. En zonder enig effectbejag, zonder clichés brengt Ane ze bij elkaar in dit nummer.

Het vorige album bracht ons Don’t Run And Hide met een fraaie beat onder de muziek. Hier vinden we de verstilde versie. Natuurlijk hoor je dat het hetzelfde nummer is in aanleg. Maar hoe fraai is het dat we getrakteerd worden op twee zulk uiteenlopende versies van een en hetzelfde nummer? Beide hebben hun eigen aantrekkingskracht, zeker. Deze versie brengt het dichter bij. Brengt ook hoop en warmte dichterbij. In deze dagen, in deze tijden is dat iets waar we allemaal wel van mogen genieten. Met deze afsluiter voel ik opeens wel die herfstwind weer. Plots daalt er weer langzaam een traan af. Ja, zo mooi is dit album.

Ane Brun heeft twee albums uitgebracht die best samen een dubbelaar hadden kunnen vormen. Door ze juist los van elkaar uit te brengen, ligt de nadruk meer nog op de beleving van de twee albums. De samenstelling van de twee is uit de kunst. Juist door ze nu allebei te kennen, groeit de beleving van de twee releases. After The Great Storm had al een eigen sterke aantrekkingskracht, dit nieuwe album doet er, conform het adagium less is more, juist nog een schepje bovenop. Als je je nog niet eerder verdiepte in Ane Brun, dan is dit het moment om kennis te maken. Ja, het risico bestaat dat haar stem voor jou vooral afstand willen houden betekent, maar als de stem van Ane je raakt, dan is dit ook wel een bijzonder mooie kennismaking. Voor de liefhebbers, dit is misschien wel Ane’s mooiste release tot nu toe. En dan hebben we het niet alleen over 2020. Prachtig album!