Het blijft bijzonder hoe de in Wales geboren Andy Fairweather Low lang geleden een solocarrière opzij heeft gezet om voornamelijk in de schaduw van andere artiesten te treden. Helemaal als je je door het beluisteren van Zone-O-Tone weer eens realiseert hoe ongelooflijk getalenteerd deze inmiddels 65-jarige man is. Want ja, af en toe een soloalbum maken doet hij nog wel. Gelukkig maar. Die maken erg duidelijk waarom die vele anderen hem graag aan zijn zijde hadden en hebben.

Hoewel ‘namedropping’ meestal niet wordt gewaardeerd, als het over een ander gaat, is daar natuurlijk niet zo veel op tegen. Vooral niet om duidelijk te maken hoe goed iemand is. Daarom hier toch maar eens een rijtje artiesten met wie Fairweather Low in het verleden heeft samengewerkt: Eric Clapton, Roger Waters en Bill Wyman, Albion Band, B.B. King, Chris Barber, Jeff Beck, Edie Brickell, Gary Brooker, Kate Bush, Paul Carrack, David Crosby, Dave Edmunds, George Harrison, Richie Havens, Jimi Hendrix, Bruce Hornsby, Elton John, John Mayall, Van Morrison, Stevie Nicks, Gerry Rafferty, Linda Ronstadt & Emmylou Harris, Joe Satriani, Leo Sayer, Snowy White, Richard & Linda Thompson, Helen Watson, Roy Wood, The Who, Pete Townshend. En echt, die lijst had nog tientallen namen meer kunnen hebben.

Op Zone-O-Tone speelt Fairweather Low gitaar, ukelele (op het prachtige, ultrarelaxte Deep River Blues) en hij zingt. Hij laat zich begeleiden door The Low Riders, die bestaan uit Paul Beavis (drums/percussie), Dave Bronze (bas/zang) en Nick Pentelow (saxofoon/klarinet). Op het album spelen nog meer muzikanten mee, waaronder eerdergenoemde Paul Carrack, op de Hammond (nummers 3, 10 en 11). De schijf telt 12,5 nummers (het eindigt met een encore van Unclouded Day) die samen ruim 3 kwartier muzikaal plezier geven: een prachtige mix van stijlen, variërend van blues, rock and roll, rockabilly, jazz, waarbij het soms zelfs wat poppy kan worden.

Fairweather Low is erg goed bij stem, gaat af en toe flink de hoogte in, wat de nummers extra intens en geloofwaardig maakt. Die stem ligt overigens regelmatig dicht bij die van Eric Clapton. Muzikaal gaat het ook nogal eens die kant op. Zo had Roll Ya Activator echt perfect gepast op Claptons Unplugged (waarop Fairweather Low ook meespeelt). Het is een nummer met een sfeer die ook wel past bij die van Traveling Wilburys. Een vergelijking met die band kwam bij opener Dance On al eens op. Toch, pin je niet vast op vergelijkingen, andere nummers zijn namelijk weer compleet anders, hebben een hele andere sfeer.

Belangrijk, met zo veel klasse ligt het gevaar op de loer dat het op de automatische piloot gaat, een verwijt van ondergetekende richting The Gaddabouts, waarop Fairweather Low meespeelt. Dat is hier zeker niet aan de orde. Gelukkig niet, dit album blijft boeien, hoe vaak je het ook draait. Heerlijk! Met zijn palmares zal Andy Fairweather Low echt niet zitten te wachten op sterren van ons. Toch krijgt hij ze, 4 hele vette, voor een prachtig album!