Een Servische vrouw die succesvol is in de internationale blues-scene, het klinkt onwaarschijnlijk, maar toch is het zo. Ana Popovic werd geboren in Belgrado, studeerde in Utrecht en is nu een gevierd bluesmuzikant. Nog opmerkelijker is wellicht dat ze haar succes niet zozeer aan haar zang te danken heeft, maar vooral aan haar voortreffelijke gitaarspel.

Popovic begon haar carrière in de band Hush, waarmee ze één album opnam. Hierna ging ze alleen verder en Unconditional is alweer haar vijfde soloplaat. Het album werd opgenomen in New Orleans, met behulp van de beste lokale sessiemuzikanten. De albumtitel slaat volgens Popovic op de blues zelf. Deze omschrijft ze als conservatief, als je er maar iets aan verandert is het al geen blues meer. Nu kruist Popovic de blues juist graag met andere stijlen, maar met Unconditional levert ze wel haar meest traditionele bluesplaat tot nu toe af. Desondanks zijn er nog voldoende andere invloeden te horen, met name rock en soul.

Unconditional opent met Fearless Blues, waarin Popovic laat horen ook de akoestische gitaar te beheersen. Hierna volgt het meer rockende Count Me In, met een gastrol voor Jason Ricci op de mondharmonica. In Reset Rewind laat Popovic zich meer van de soulvolle kant zien, hierbij geholpen door de Hammond B3 van Jon Cleary. Dit instrument speelt ook een belangrijke rol in Your Love Ain’t Real en in het swingende Work Song, een cover van jazzmuzikant Nat Adderley. Hierin worden de toetsen overigens bespeeld door David Torkanowski. Work Song is één van de vier covers op Unconditional. Van de overige drie is vooral Voodoo Woman vrij goed.

Hoogtepunten op Unconditional zijn de slepende blues van Business As Usual, waarin Popovic zich ook vocaal van haar beste kant laat horen, en het meer uptempo Slideshow. In deze instrumentale track gaat Popovic een slidegitaarduel aan met Sonny Landreth en dit levert echt vuurwerk op. Helaas zijn niet alle tracks op Unconditional zo sterk, vooral tegen het eind verslapt de aandacht een beetje. Desondanks is Unconditional een prima bluesplaat, niets meer, maar zeker ook niets minder.