×

Recensie

Pop

16 oktober 2016

Ana Moura

Moura

Geschreven door: Marcel Hartenberg

Uitgebracht door: Universal

Moura Ana Moura Pop 3.5 Ana Moura – Moura Written in Music https://writteninmusic.com

Hier, in het land van smeuïgheid en gezelligheid kijken we met gemengde gevoelens naar onze tradities. Er zijn tradities die we vol omarmen, maar, als het gaat om bijvoorbeeld de wortels van onze landelijke blues, levensliederen, dan staat niet elke muzikant en zanger klaar om zich te uiten in die muzieksoort. Nu zullen in meerdere landen oude tradities niet altijd evenveel aandacht krijgen. De fado in Portugal is echter zo’n traditie die zowel in het land als daar buiten de nodige aandacht krijgen. Weliswaar was de fado op sterven na dood na de Anjerrevolutie omdat de fadista’s geassocieerd werden met de dictatuur van Salazar, toch leefde de fado zeker in de jaren negentig van de vorige eeuw op, met zangers en vooral zangeressen als Mariza, Cristina Branco, Mafalda Arnauth en ook Ana Moura.

Binnen de fado brandde na de wederopstanding de vraag los in hoeverre de traditionele fado, met Portugese gitaar, klassieke gitaar en bas gespeeld, de te volgen weg was of dat het instrumentarium ook anders mocht en mag zijn. Voor beide gedachtegangen is iets te zeggen. Evolutie van muziek en van de wijze waarop die gespeeld wordt, kun je niet tegengaan. Misschien, als je het zo zou mogen zeggen als buitenstaander, telt het meer nog dat de saudade, de mengeling van gevoelens van verlies, gemis, afstand en liefde in de muziek door blijft klinken. Los dus van de keuze van het instrumentarium. Ongeveer zo kunnen de gedachten van Ana Moura zich ontvouwen hebben. Ook op haar zesde album legt ze alle gevoel in haar zang en uit ze zich daarmee als fadista pur sang.

Kijken we echter naar het gebruikte instrumentarium op het album, dan zijn er veel toetsen aan het klankenpalet toegevoegd evenals een mandoline en diverse gitaren naast de traditionele Portugese gitaren. Naast de instrumenten die natuurlijk klank geven aan de muziek, is het album verrassend modern van klank en zijn de composities soms erg uptempo en blijmoedig; in Dia De Folga klinken, zo lijkt het, zelfs handclaps. Dat maakt dat het nummer inderdaad erg vrolijk is en, in zijn productie en klank, meer naar moderne pop klinkt dan naar traditionele fado. Met de trefzekere hand van Larry Klein (als producer onder andere bekend van Joni Mitchell, Herbie Hancock, Madeleine Peyroux en Tracy Chapman)  aan de knoppen mag dat geen verrassing heten. Na het vorige album van Ana mocht hij nu wederom de honneurs voor de productie op zich nemen. En, misschien zit ’em daar wel ergens de kneep: de productie staat als een huis en het album klinkt erg strak. Misschien wel wat gesuikerd strak.

Met een stem als die van Ana kun je weinig verkeerds doen. De intentie waarmee ze zingt, is authentiek en zo nu en dan durft ze ver te gaan in de emotie die ze in de muziek legt. Tegelijk, het album als geheel klinkt dusdanig verzorgd en gericht op mainstream en pop dat er ergens een gevoel van heimwee lijkt te ontstaan. Let wel, dat ligt niet eens zozeer aan de composities, de instrumentatie of de zang. Met een fine fleur aan muzikanten (onder andere Vinnie Colaiuta op drums) die ter beschikking stonden van Larry Klein, is er goed voor gezorgd voor de kwaliteit van de uitvoeringen. Niets mis mee. De vraag is of de muziek op deze wijze uitgevoerd wel voldoende saudade in zich draagt. Om de vergelijking misschien wat inzichtelijker te maken: Metallica voerde ooit Whiskey In The Jar uit. Evenmin iets mis met de kwaliteiten van James Hetfield en zijn collega’s, maar de beleving van de klanken van Phil Lynott‘s Thin Lizzy werd bij lange na niet benaderd.

Zonder de discussie over traditionele of niet-traditionele fado aan te wakkeren, het valt op dat bij de nummers die dichter bij de oorsprong van de fado liggen qua uitvoering, zoals Ninharia en Tens Os Olhos De Deus en die in productie minder veelomvattend lijken te zijn, de emotie en beleving meer uit de muziek en uit de stem van Ana naar voren komen. En als zij zich vol geeft in die nummers, weet ze zeker ook te raken. Daarmee is de conclusie dat het goed is dat er een nieuw en gevarieerd album is van Ana Moura. Het is fijn dat zij haar eigen weg vindt in de fado. Ongetwijfeld is de productie van het album een mooie opstap om onder een nog breder publiek bekend te raken, naast al eerdere loftuitingen door Mick Jagger en wijlen Prince Rogers Nelson, maar zó perfect gebracht, draagt het album onbedoeld ook bij aan heimwee naar een dieper gevoel van heimwee.



  1. Moura Encantada
  2. Fado Dançado
  3. Desamparo
  4. Dia De Folga
  5. Lilac Wine
  6. Ai Eu
  7. Eu Entrego
  8. Agora É Que É
  9. Cantiga De Abrigo
  10. O Meu Amor Foi Para O Brasil
  11. Ninharia
  12. Tens Os Olhos De Deus
  13. Nao Quero Nem Saber
  14. Moura