Amyl and the Sniffers
Cartoon Darkness
In deze rare tijden is het een ware geruststelling dat de ongecompliceerde garagepunk van Amyl and the Sniffers nog bestaat. Zweterig, rammelend en vol energie: escapisme van het zuiverste water. Met een biertje in de hand, je neus tegen de rand van het podium en je oor veel te dicht bij de speakers in je favoriete underground rockzaal of punk kroeg. Althans, zo zou het moeten zijn; de waarheid is dat zangeres Amy Taylor tegenwoordig met gemak festivalweides wakker schreeuwt en de catchy songs ervoor zorgen dat de grootste zalen in no time zijn uitverkocht. De krachtig en strak geproduceerde voorganger Comfort To Me werkte daar ongetwijfeld aan mee. Toegankelijker, zonder op de al genoemde energie en zweterigheid in te leveren. Hoe nu verder op nieuw album Cartoon Darkness?
Gelijk bij de opener valt op dat de band weer wat meer rammelt en daarmee de puntige strakheid van het vorige album weer inlevert voor een meer smerig randje. Terwijl Amy Taylor zich meer dan ooit tevoren als hip-hop koningin door de track heen rapt en die zo kenmerkende schreeuw wat beteugeld. Dit iets lagere tempo zorgt op Tiny Bikini door groovend baspartijen en pompende drums al snel voor lekker dansbare punkfunk. Een sfeer die veelvoudig is terug te horen gedurende de hele speelduur en climaxt op afsluiter Me and the Girls, dat met zijn kenmerkende funk gitaren inspiratie lijkt te halen van Sly and the Family Stone en zelfs de experimenteel futuristische vocoder vocalen ervan afgekeken heeft.
Wanneer het gas wordt ingetrapt hebben we nog steeds te maken met diezelfde Australische herrieschoppers. Luister maar eens naar de niet te stoppen hardcore punk sneltrein van Pigs, waar ze wel weer heerlijk de longen uit het lijf schreeuwt. Steeds vaker gaat die punk injectie vergezeld van psychedelica, denkend aan de fuzzy grunge meets 70’s rock van vroege Mudhoney tracks bijvoorbeeld. Zoals op Motorbike Song, waar de heerlijke schreeuw en bakken punk energie doorklieft worden met een gierende en oor splijtende gitaarsolo.
Stiekem levert Amyl and the Sniffers met Cartoon Darkness hun meest gevarieerde album af, terwijl ze ook weer smeriger klinken dan voorheen. Vooral de injecties van funk en psychedelica zorgen ervoor dat het geheel niet blijft hangen in een simpele ‘doorbeukplaat’. Terwijl fans van de gesjeesde garage- en hardcore punk nog steeds ruimschoots bediend worden wanneer de band uit de bocht vliegt en Amyl weer heerlijk mag schreeuwen, Er is zelfs ruimte voor niet één, maar twee ballads deze keer; waarbij het in desinteresse gedompelde, loom gezongen Bailing on Me juist door de verrassing een hoogtepuntje op de tracklist is geworden. Heerlijk! Dat je ze niet meer in je favoriete cult-hok kunt aanschouwen moeten we dan maar vrede mee hebben. Alle aandacht is terecht en de lol is er niet minder om gelukkig!
