Zelfs in deze barre onzekere tijden overleven de archaea de allesvernietigende virussen. Dit micro-organisme heeft weinig natuurlijke vijanden en ondanks dat ze vaak als bacteriën geclassificeerd worden zijn het geen ziekteveroorzakers maar juist van groot belang om de flora en fauna in stand te houden. Het Britse Amusement Parks on Fire komt na een afwezigheid van een decennia ook weer boven drijven. Onuitroeibaar onkruid, waarbij men steeds meer de schoonheid en de diepere verborgen onderliggende lagen van hun shoegazer sound en noise rock leert waarderen. Net als bij de archaea hebben ze te dealen met de negativiteit die het oproept. Strijdbaar en met volle overtuiging duikt het door Michael Feerick gevormde gezelschap in de wonderbaarlijke onderwaterwereld van An Archaea kopje onder.

De vernieuwende An Archaea kennismaking is de vierde plaat van deze Britse band. Een pelgrimstocht die vanuit het primitieve beginsel van Amusement Parks on Fire andere wegen bewandeld om uiteindelijk tot volgroeiing te komen. Het aangename sixties tintje van het harmonieuze voorbij stampende An Archaea titelstuk is hierbij de basis. Oude wonden openen zich eerst bijtend voordat er een verzachtende werking optreedt. Zout heeft als eigenschap dat je er bijna gewichtloos in kan wegdrijven, maar dat het tevens een bittere bijsmaak heeft. Dit alles komt in het zalvende van Peter Gabriel geleende Old Salt samen.

Gelijk waan ik mij in die tegendraadse onderstroming welke eind jaren tachtig de shoegazer noise met de psychedelische dreampop verbind. Ze wijken vervolgens sterk van de standaard sound af,door zich met het bedreigende No Fission intro al direct de afgrond in te werpen. Duistere grommende achtergrondgeluiden en angstaanjagende oerschreeuwen gooien zwarte roetvegen in het ondoordringbare moeras aan zuigende geluidsexplosies.

De onstuimige worsteling met het troebele Diving Bell vaarwater levert uiteindelijk het vluchtig ritmische Breakers op. De tevens van Nottingham afkomstige Ronika Sampson bezorgt het vrouwelijke evenwicht en verleidt de luisteraar met een stortvloed aan jankende onderdrukte treurzang. Een tot in perfectie uitgevoerd na smeulend hoogtepunt met uitbundige bevrijdende melancholische lijnen. De muziekscene van het thuisfront in Nottingham wordt hoe dan ook niet vergeten. Gitarist Rafe Dunn van shoegazer collega’s Dystopian Future Movies speelt op Old Salt en No Fission mee.

Het maniakale Aught Can Wait heeft de kracht van een koortsige zonnesteek, waar de lichtelijke paranoia onderhuids broeit om vervolgens in buitensporige vlammende gekte te ontaarden. De keiharde naar beneden vallende Boom Vang sterrenhemel wordt door een neerkletterende stortvloed aan psychedelica veroorzaakt. Een verfrissende zomerregen welke genadeloos door donkere donderende drumslagen weggeslagen. Dierlijk muterend gaat dit in het industriële Atomised verder, met uitslaande doodskreten en gejaagd kronkelend achtbaan toetsenwerk. Het freejazz freakende Blue Room ademt dwarrelende stofdeeltjes progressieve rock uit en laat nogmaals de verbreding horen die Amusement Parks on Fire met An Archaea inzet.