Amorphis
Queen Of Time
Veel studenten krijgen bij het afstuderen te horen dat ze “Master of Your Own Destiny” zijn. Iedereen bepaalt zelf welke richting men opgaat, maar tegelijkertijd wordt hen op het hart gedrukt om zich toch vooral te blijven ontwikkelen. Verwerf nieuwe inzichten en vaardigheden en blijf groeien als mens. Dat adagium lijkt de Finse band Amorphis ook omarmd te hebben. Al dertig jaar(!) evolueert de band zich en zorgt ervoor dat geen enkel album een kopie is van de vorige. Ze blijven zich muzikaal ontwikkelen en zijn niet bang om nieuwe richtingen in te slaan.
Hun vorige album, Under The Red Cloud (2015), was een pareltje in het metalgenre en noteerde tal van topnoteringen in jaarlijstjes. Ook uw recensent was zeer te spreken over dat album en keek –zoals in de vooruitblik op 2018 al was te lezen- reikhalzend uit naar dit album. Op hun dertiende album bewijzen de Finnen opnieuw dat ze zijn gegroeid en hebben ze tal van nieuwe elementen en invloeden verwerkt in hun gelaagde composities. Na de eerste luisterbeurt wil je eigenlijk meteen opnieuw luisteren omdat er zoveel in het album zit dat je simpelweg niet alles in keer kunt bevatten.
Queen Of Time klinkt vertrouwd, progressief, melancholisch, folky en is geregeld behoorlijk intens al is de muziek natuurlijk niet meer zo heftig als in de begindagen van de death metal band die ze ooit waren. De muziek van The Bee was een paar maanden voor de release al te horen en klinkt behoorlijk melodieus en zelfs een beetje ambient. Het progressieve Message In The Amber bevat folkinvloeden, een element dat we ook op vorige albums aantroffen. Zanger Tomi Joutsen wisselt zijn grunts af met cleane vocalen en wanneer de andere muzikanten (of koren) invallen klinkt het bijzonder harmonieus. In het knalharde Daughter Of Hate horen we zelfs een gesproken Finse tekst en een saxofoonsolo! Na aanstekelijke nummers als The Golden Elk en het oriëntaals klinkende Wrong Direction, komen het orkest en het koor pas goed tot recht in het bombastische Heart Of Giant. Het zestal en begeleiding trekt hier werkelijk alle registers even open. Door de ijzersterke productie van Jens Bogren wordt het echter nergens te kolossaal. De man verdient een enorme pluim want het geluid is kristalhelder en ondanks de nogal bombastische sound verliest het nergens scherpte en blijft de muziek prima beluisterbaar.
Een leuk Nederlands aspect is de deelname van zangeres Anneke van Giersbergen (Vuur, The Gathering) die op Amongst Stars een overtuigende duit in het zakje doet en met haar heldere stem wellicht een nieuwe markt voor de band opent. De keuze voor een koor, strijkers en fluitisten pakt bijzonder goed uit. Nergens worden ze dominant maar overal zijn ze complementair aan het progressieve bandgeluid. Zoals een goede artiest betaamt, heeft Amorphis het beste tot het laatst bewaard want op Pyres On The Coast etaleert de band nog eens zijn muzikale vermogens en het laatste gedeelte is zelfs het beste stuk van het album. Dat is nog eens imposant afsluiten.
Het in een gave, gedetailleerde hoes gestoken Queen of Time is een bijzonder rijk album dat niet in een paar luisterbeurten al zijn geheimen prijsgeeft. We hebben dit jaar nog een paar interessante albums voor de boeg (Tool, Alice In Chains), maar Amorphis is absoluut een kanshebber voor de bovenste plek in de heavy jaarlijstjes van 2018.