De titel geeft het al aan: Amenra brengt anno 2021 zijn eerste Nederlandstalige album uit. Hiermee doorbreekt de band, die al meer dan twintig jaar actief is, eveneens na zes albums de ‘Mass-traditie’. Voorman Colin H. Van Eeckhout – die dit jaar overigens ook optreedt met Broeder Dieleman – ontdekte dat de eigen taal hem meer vrijheid gaf tijdens het schrijven. Ook kon hij naar eigen zeggen dieper gaan, verschillende betekenissen aan woorden hangen en poëtischer zijn.

De hoes van het nieuwe album oogt macaber maar is meer dan dat: de doorn staat niet alleen voor lijden en transformeren maar het is ook een gewelddadige beschermer van schoonheid. Dat evenwicht komt terug in de muziek: het is misschien niet het zwarte dat de meest pure reflectie van de mensheid biedt. Die ligt eerder in het grijze gebied dat licht en donker van elkaar scheidt.

Ontstonden de Mass-albums nog door privé-beproevingen van de bandleden, De Doorn kreeg zijn gestalte mede door een tweetal rituele performances die de band in België deed, optredens waarin een centrale plek was gecreëerd voor sculpturen en waarbij Nederlandse teksten zich aandienden. Al met al is er op De Doorn meer ruimte voor een meer vertellende stijl, met heldere, akoestische passages. Voeg daar de vocalen van Caro Tanghe en de verhuizing naar een nieuw label bij en je kunt oprecht spreken van nieuwe wegen. Zonder dat de verschroeiende intensiteit van Amenra verloren gaat.

De eerste minuten van Ogentroost zijn dan wel rustig, de muziek draagt al de onvermijdelijke uitbarsting in zich. Die uitbarsting is intens. Caro Tanghe brengt een mystieke, mythische toets binnen een landschap dat brandt van de uitzinnigheid van Van Eeckhout, de toms als mokerslagen en de ontembare gitaargolf. Hierna is er een nog grotere rol voor Tanghe in De Dood In Bloei, een ingetogen track die vooral beklijft door de prachtige soundscapes.

De titel De Evenmens (We zijn even mens) spreekt voor zich: we zijn maar even mens. De zoektocht naar de plaats van de mens in en op deze wereld is echter eeuwig. In de vocale razernij is ook in het Nederlands niet alles verstaanbaar (en dat hoeft ook niet). Als Van Eeckhout plots een wending forceert en helder verder praat, dan komt dit fraai binnen. De kracht en schoonheid van Amenra’s nieuwe wegen openbaren zich hier. Via een mooi sfeerrijk instrumentaal stuk en toegankelijke praatzang belanden we in knetterende, nietsontziende finale.

‘Jouw kroon mijn zoon / Een gouden gewei / Jouw toorn mijn zoon / De doorn in m’n zij’; dit plechtstatige rustpunt in Het gloren staat aan het begin van een eerlijke, naakte en confronterende zelfanalyse die van Het Gloren een sterk en indringend nummer maakt. Hierna neemt Amenra op Voor Immer relatief veel tijd – zelfs binnen de context van dit album – voor gesproken woord. Zonder (vertaalde) teksten bij de hand kan dit zelfs voor de grote (internationale) fanschare even een opgave zijn. Hierna is de ontlading des te mooier: melodieus hard, een mars onder een gloeiende hemel richting de eeuwigheid.

Het bijzonder goed ontvangen Mass VI (2017) vormde achteraf de mooie bekroning van een sterke, consistente album- en ep-reeks die Amenra over een periode van veertien jaar op ons losliet. De Doorn laat nieuwe impulsen horen. Impulsen die meer ruimtelijke en vertellende wegen openen. Maar ook op die wegen breekt Amenra nog regelmatig met orkaankracht los.