Het lijkt nog allemaal zo kort geleden dat de dromerige Britpop in de jaren negentig daar de charts domineren. Misschien is dit wel de reden dat het als geheel vertrouwd en fris aanvoelt. Dat het tevens de grote valkuil voor het uit Nottingham afkomstige Amber Run is, lijkt bijna vanzelfsprekend. De derde Philophobia plaat van het drietal sluit qua sound op de eerder verschenen 5am en For a Moment, I Was Lost aan. Nergens origineel of vooruitstrevend, dat neemt niet weg dat het een verdomd lekkere trip down memory lane is.

Hier in Nederland zou een soortgelijk binnenlands product bij de grotere radiostations geplugd worden om genoeg speeluren op te eisen. Als je maar vaak genoeg aangeeft dat dit de toekomst van de popmuziek is, dan gaat het publiek het vanzelf wel beloven. Dat lijkt ze dan ook prima te lukken door voor de release al drie singels te droppen; Carousel, Affection en Neon Circus. Het veilige Carousel ontwikkelt zich als een zorgvuldig opgebouwde popsong met netjes ingecalculeerde gitaarexplosies.

Het op koorknaap hoogte gezongen Affection is een typische ballad; een rustig begin, wat toegevoegde percussie, maar dan zonder een krachtige voortzetting of einde. Hierdoor maakt het te weinig indruk en is deze voor het later geplaatste Worship inwisselbaar. Amber Run heeft tijdens het opnameproces een periode in Utrecht gebivakkeerd, puur om inspiratie op te doen. Helaas hebben ze toen voornamelijk naar Kensington geluisterd, en daarvan bij 3 Voor 12 een coverversie van What Lies Ahead uitgevoerd. Met die band zijn ze nog het meeste mee te vergelijken.

Dan overtuigt het recentelijk uitgebrachte Neon Circus een stuk beter. Na een inleidend pianostuk wordt de tijd zo’n twintig jaar teruggedraaid. De missie van Amber Run is duidelijk; de opgeëiste plek en roem in het thuisland veilig stellen. Na de wat verwijfde Joshua Keogh zang overruled hij door diep de pedalen van zijn elektrische gitaar in te stampen. Ja, er wordt op de plaat op meerdere manieren flink wat afgegild. Daar valt dan ook totaal niks op af te dingen, hij bewijst met regelmaat een goede gitarist te zijn.

Misschien klinkt het allemaal wel heel erg kort door de bocht, ze beheersen het trucje wel. Het probleem is dat er naast elke track een prominente band te plaatsen is welke vrijwel dezelfde song heeft afgeleverd. Joshua Keogh heeft een prima bereik om zijn zanglijnen heerlijk af te ronden. Tom Sperring raakt de basgitaarsnaren goed, en geeft een stoere invulling aan zijn spel. Hij is de stabiele factor in het donkere postpunknummer What Could Be as Lonely as Love welke tegenwicht krijgt van de catchy discodreunen die uit de keyboard van Henry Wyeth tevoorschijn komen. Overduidelijk de meest pakkende single van Philophobia en bewust rond de verschijningsdatum hiervan gereleaset. De grappige, maar tevens dieptrieste dronken video is een vette knipoog naar Bittersweet Symphony van The Verve en Unfinished Sympathy van Massive Attack.

Dit soort uptempo nummers dienen vooral als stadionkrakers. Inhoudelijk heeft het tekstueel weinig te melden, maar daar ligt ook niet zozeer het belang. Met de tienerromantiek en de daarbij horende problematiek richten ze zich op de puberende jong volwassenen. Schoolgaande meisjes die aansluiting bij de alternatieve indie vriendjes van de oudere broers zoeken. Het is een instapmodel naar de afwisselende grotere namen in de business die meer ontwikkeling en diepgang laten horen. Amber Run levert een kant en klaar product af, waarmee ze volledig aan de verwachtingen van de platenmaatschappij voldoen. Het ontbreekt alleen aan een eigen identiteit.