Amber Cross
Savage On The Downhill
Amber Cross ontdekte ik enkele jaren geleden toen ik haar debuut uit een uitpuilende bak met verweesde promo’s viste in mijn favoriete platenzaak in Bergen-Op-Zoom. Waarom heb ik deze dame niet eerder ontdek vroeg ik me niet zonder enig zelfverwijt af. Het was nochtans nauwelijks een jaar na de release van You Can Come In dat ik deze muzikale parel ontdekte en bij een eerste ‘blinde’ beluistering tijdens de retourrit naar Belgenland meende ik dat het een of andere obscure tante uit de door Harry Smith samengestelde folk catalogus betrof.
Niets is minder waar, Amber Cross is een uit Maine afkomstige jongedame die in 2003 de universiteit van New Mexico achterliet, de lokroep van de coyotes en muziek volgde naar Californië en tussen de Bay Area van San Francisco via Siera Foothills en San Joaquim Valley pendelde om uiteindelijk in San Luis Obsipo te belanden waar ze haar naar folk, bluegrass en honytonk lonkende repertoire vastlegde.
We zijn ondertussen zes jaar verder en met enige vertraging valt de opvolger in mijn brievenbus. Nog voor ik een noot gehoord heb bekruipt me bij de weerom dat gevoel van een terugkeer naar een ver verleden. Een zwart-wit foto van Amber bij een sjofele trailer reflecteert de desolate sfeer van het leven in het achterland van Californië en de verhalen van Cross verraden een diep respect voor de natuur en mededogen voor personages die op rand van de zelfkant balanceren.
In Nevada wisselde Amber cd-s’ uit met Chuck Hawthorne, op de terugweg beluisterde ze Silver Line. De sound en sfeer van dat door de Canadese rootsman Ray Bonneville geproduceerde werkstuk intrigeerde haar en ze zocht contact op met Bonnevile. Het resonerende snarenwerk en de cowboy harmonica kleuren de akoestische songs. Bassist David Caroll vormt samen met Rick Rickards de ritmesectie. In Savage on the Downhill neemt Chris Searles de drumsticks over. Evenals Tracey Joe componeerde de zangeres samen met Bonneville het titelnummer, een prairietafereel waarin wordt uitgelegd hoe je met je Savage, een jachtgeweer, een bosrijke heuvel afdaalt, de elektrische gitaar en bas zijn van Gurf Morflix die samen met fiddleman Tim O’Brien terug opduikt in Storms Of Scacricity.
Bitterzoete herinneringen borrelen op een golvende pedalsteel in Echoes, met haar rauwe stemtimbre weet Cross ongekunstelde, rurale snapshots in poëtisch getint songwerk te vatten. Een intense benadering die ook zonder bijkomende instrumentatie werkt, getuige Trinity Gold Mine, Cross alleen met haar gitaar en je waant je ergens in zo’n lang verlaten goudzoekersdorpje. Het maar al te vaak misbruikte adjectief authentiek is naast geloofwaardigheid een sleutelwoord bij de muzikale verrichtingen van Amber Cross.