Na een lente en zomer vol andere projecten (zanger Myles Kennedy was op stap met Slash en de overige leden toerden als Creed door Noord Amerika) zijn de leden van Alter Bridge weer bij elkaar om verder te gaan waar ze na de Blackbird tournee mee ophielden. De band heeft hun derde album simpelweg AB III gedoopt en gestoken in een hoes die herinnert aan boekwerken uit lang vervlogen tijden. Die associatie met het verleden geldt gelukkig niet voor de muziek want Alter Bridge klinkt helemaal zoals je dat van een 21^e eeuwse rockband mag verwachten. Dankzij de moddervette productie van Elvis Baskette (eerder dit jaar nog prima werk afleverde met Ratt) komt de band goed uit de verf en spatten de vette riffs en solo’s in het rond.

AB III sluit naadloos aan bij voorganger Blackbird, maar bevat nummers net iets betere arrangementen en meer diepgang. Ook in tekstueel opzicht heeft de band een stap vooruit gemaakt. In interviews op de Slash tournee kondigde Kennedy al aan dat de teksten een wat donkerder karakter hadden en dat blijkt te kloppen. De teksten zijn niet alleen donkerder, maar ook meer volwassen. Van de vorige albums weten we al dat gitarist Mark Tremonti stevige, stuwende riffs uit zijn instrument kan toveren en ook op deze plaat staan weer enkele juweeltjes. De gitaarsolo’s zijn goed geconstrueerd en geven de band net dat beetje extra. Bij Isolation is het meteen raak; puike riffs, meezingbare teksten en een goed arrangement.

Dat Alter Bridge sterk is beïnvloed door Metallica weten we al een tijdje, maar tijdens nummers als Still Remains en I Know It Hurts horen we in de acceleraties nu ook passages die herinneren aan Machine Head. Door de melodieuze zang klinkt Alter Bridge echter niet als een kloon van die bands. Het geluid van de band is krachtig, hard en vol, maar altijd zuiver en goed verzorgd. De ritmesectie zaagt de hele plaat flink door waardoor  tijdens rustige nummers als bijvoorbeeld Wonderful Life enige subtiliteit lijkt te ontbreken. Het album zakt nergens in en sluit erg goed af met het meeslepende Life Must Go On en het prachtige Words Darker Than Their Wings. Concluderend mogen we stellen dat AB III vooral een triomf voor gitarist Mark Tremonti is geworden. Hij rifft en soleert er lustig op los en laat menigmaal een verpletterende indruk achter.

Op veel metalfora wordt flink wat gediscussieerd over deze band. Ze zijn populair, maar lang niet iedereen is overtuigd van hun kwaliteiten. De muziek staat als een huis en Myles Kennedy is een prima zanger. Wat is dan het probleem? Diezelfde Myles Kennedy. Enerzijds is hij een sterke schakel door zijn stem, anderzijds is hij de zwakke schakel door zijn  manier van zingen. Kennedy zingt namelijk elk nummer op dezelfde wijze; uit volle borst en aanhouden bij het eind van de zangregel. Hij gaat zelden van hoog naar laag (of omgekeerd), zingt geen passages op felle of bijtende wijze, gromt of fluistert niet en maakt geen gebruik van korte staccato refreinen of parlando. De muziek van Alter Bridge kent behoorlijk wat variatie, maar door Kennedy’s vocalen klinken ze toch vaak generiek. Begrijp het niet verkeerd, Alter Bridge levert met AB III een klasseplaat af, maar met meer vocale variatie was het een wereldplaat geweest.

Live is Alter Bridge een belevenis. Tijdens hun concert in Heineken Music Hall kun je dat binnenkort weer zelf ervaren.