Twee jaar geleden realiseerde de zangeres samen met haar oudere zus Shelby Lynne een coverproject. Na een gezamenlijke tournee in 2010 rijpte het idee om samen songs te schrijven, maar op Not Dark Yet vinden we met uitzondering van de afsluiter Is It Too Much, waarvoor de dames de schrijftafel deelden, uitsluitend fijne interpretaties die een ruim spectrum van country, rock, pop van anderen omvatten. De zusjes groeiden samen op in dramatische omstandigheden die in ‘86 escaleerden in de moord en zelfmoord van hun ouders.

Traumatische ervaringen die Moorer (te) lange tijd onderdrukte. Cold Cold Earth, een song over de laatste levensuren van haar ouders geraakte destijds niet verder dan een ‘hidden track’op The Hardest Part. Overigens na expliciet aandringen van haar vertrouwde producer Kenny Greenberg die weerom als multi-instrumentalist aantreedt in de sober geïnstrumenteerde opnamesessies van Blood.

“A slave to the bottle / He’d driven his family to leave / A wife and two daughters / He treated so terribly / Drunk with grief and lonelines” zingt Moorer in Cold Cold Heart schrijnende woorden over de scheiding die diep snijden in een akoestische folkballade op sobere gitaarakkoorden. Nu Moorer in haar boek Blood: A Memoir details onthult over die gitzwarte periode in een door armoede, alcoholmisbruik en verwaarlozing verstoord gezin komen die autobiografische gegevens ook uitgebreid en onverbloemd aan bod in de songs van het gelijknamige album.

Bijzonder opmerkelijk is I’m The One To Blame, het is een onafgewerkte song van vader die Shelby na zijn dood in zijn brieventas vond en op muziek zette. Gezongen door haar jongere zus Allison vormt het een van de meer intimistische en persoonlijke passages. Sporadisch duiken enkele met rauwere snarenriffs gestoffeerde countryrockers op, zoals All I Wanted (Thanks Anyway) en The Rock and The Hill, een gepassioneerde schets van moeder. TheTies That Bind gaat over familiale gebeurtenissen die je voorgoed meezeult in je verdere leven.

Er zijn ook mooiere momenten te bespeuren en soms licht zelfs een straaltje hoop op in alle ellende. “Ain’t no way to know what’s goin’ on/Let’s wait to say our prayers /Even though we’re scared /You’re my nightlight”, het schetst de bijzondere relatie en hechte band met haar oudere zus. Heal is een rechtstreeks aan De Heer gerichte smeekbede die Moorer zich herinnert uit de bange dagen. “No matter how I try, I end up on the ground/Another orphan waitin’ in the lost-and-found/Over and over, I take it on the chin/Fists up to the world, fighting a fight I cannot win.

Hopelijk helpt Blood  Allison Moorer een beetje over haar sombere jeugdjaren heen, het resulteert onmiskenbaar in een bijzonder intrigerend en moedig werkstuk.

https://writteninmusic.com/albumrecensie/shelby-lynne-allison-moorer-not-dark-yet/