Efrim Menuck komt uit een geschoolde familie, waarbij zijn ouders een goede baan in de gezondheid hebben. Toch wordt zijn jonge leven door het ontbreken aan kansen bepaald. Na zijn schoolperiode belandt hij werkeloos op straat, en zwerft daar dakloos rond. Zijn geestelijke gesteldheid krijgt een flinke dreun te verwerken als hij op twintigjarige leeftijd een zenuwinzinking krijgt. Die zwaar deprimerende apocalyptische instelling vormt de kern van zijn destructieve gitaarspel. Met gelijkgestemden start hij het invloedrijke anarchistische Godspeed You! Black Emperor postrock gezelschap op. Ruïnerende drones geven het alles vernietigende karakter een voedingsbodem, waarmee ze bevestigen dat in die diepzwarte noise onderlaag zich zoveel onwetende schoonheid schuilhoudt. De Canadezen verwoorden de maatschappelijke vrede in hoogstaande instrumentale werkstukken. Tussendoor werkt Efrim Menuck ook nog samen met Kevin Doria de indrukwekkende geharde realistische Are Sing Sinck, Sing stadsverslaglegging uit.

Voor Efrim Menuck breekt tijdens de pandemie gekte de tijd aan om die helse verschrikkingen te ontvluchten, en bij de hemelse tegenpool aan te kloppen. Maar dan heb je wel een compagnon nodig die het allemaal passend maakt. Deze vindt hij in de verzachtende onaardse vocale kunsten van de Broken Social Scene zangeres die met de toepasselijke Ariel Engle naam gezegend is. Misschien vraagt die verharde Efrim Menuck wereld wel om een verzachtend vrouwelijk antwoord. In ieder geval werkt deze tegenstrijdige yin en yang setting perfect op Darling the Dawn door. Omhels de duisternis, en maak deze bondgenoot, dan pas kun je het licht aanschouwen. All Hands_Make Light is in alle opzichten het meest toegankelijke Efrim Menuck project, het vredelievende Darling the Dawn is het kindje van deze buitenechtelijke vrijage. Toch is Darling the Dawn meer dan dat. Onderschat het experimentele folky ondersteunend vioolspel van Jessica Moss niet, waarmee Efrim Menuck al in Thee Silver Mt. Zion Memorial Orchestra actief is. En als we dan toch bezig zijn; Liam O’Neill van het bevriende SUUNS verzorgd de gedetailleerde complexe drumpartijen. Een meesterbezetting dus, die als viertal een onevenaarbare geluidsmuur creëren.

Achter het maanduistere Godspeed You! Black Emperor voorwerk wenkt de futuristische horizon, waar krautrock synthesizers het nieuwe nu bepalen. De achtergebleven puinhoop die ooit de aarde moet voorstellen wordt tegenwoordig door helende drones en zalvende geluidsgolven bewoond. Na de Armageddon vult de stilte zich herstellend opnieuw in. All Hands_Make Light keert de midden aarde beleving binnenstebuiten en maakt die rottende kern leefbaar. Na de alles verslindende oerknal ontplooit zich een fris plooibaar werkveld, Efrim Menuck als leidend wegenaanlegger, met de spirituele Lie Down in Roses Dear new age folk beleving als ultiem ijkpunt. Darling the Dawn staat los van alle geloofsovertuigingen, het universele verbindingskarakter overstijgt dit zelfs. Een bijzondere unieke luistertrip.

Hoe komen we tot dat prachtige berustende mindfulness eindpunt? Eigenlijk hoef je daar weinig voor te doen. Sluit je ogen en herpak het moment gelijk al vanaf het A Sparrows’ Lift begin. Vergeet niet dat Darling the Dawn het vervolg op de gelijknamige All Hands_Make Light plaat uit 2021 is, en dat daar juist de new area Lie Down in Roses Dear track de plaat opent, en A Sparrows’ Lift het geheel afsluit. Van de overige tracks blijft alleen een kortere versie van Anchor Rose instant. The End Is The Beginning Of The End dus, maar dat klopt niet helemaal. Bij de Lie Down in Roses Dear remake is alle dreiging geëlimineerd en ook A Sparrows’ Lift klinkt een tikkeltje minimalistisch ingetogen.

Met een licht deprimerende ondertoon komt de A Sparrows’ Lift soulzang twijfelend op gang. Het schrikbeeld van een hevig teleurgestelde Moeder Aarde die in boetekleed gehuld zich alle pijn en schuld toegeëigend. Hoe diep kan je gaan, hoe diep moet je gaan. Heel diep dus. We Live on a Fucking Planet and Baby That’s the Sun. Het verlichtend hemellichaam verwarmt de koude afgestorven blauwe planeet met futuristische krautrock zonnestralen. Het schuchtere natuurlijke groen komt aarzelend uit de donkere dode spelonken tevoorschijn. Het marcherende repeterende hartslag ritme van Liam O’Neill wordt door hallucinerende bijeffecten van nieuwsgierige verkennende trance drones achtervolgt. De dramatiek zit in de onheilspellende jammerende Efrim Menuck stem die vervolgens de tragische noiserock ommekeer dirigeert. Toch houdt de bijzondere Ariel Engle sprookjesvertolking zich hierbij prima staande.

Het hemelse verlichtende Waiting for the Light to Quit bewandeld de hoopvolle uitgestippelde kosmos sterrenregensnelweg. Waarschijnlijk zoekt Efrim Menuck nooit eerder die toegankelijke grenzen van een popsong zo dichtbij op. Die zwaarte legt hij wel in het nadreunende A Workers’ Graveyard (Poor Eternal), waar Efrim Menuck begrijpelijk de zangpartijen voor zijn rekening neemt. Met The Sons and Daughters of Poor Eternal pakt hij die folkloristische hooglanden intensiteit weer op. Zo mooi kan je dus schoonheid uit noise filteren, waarna er een krachtig behaaglijk residu overblijft. In kalmte wacht Ariel Engle geduldig haar moment af, soms is het voldoende om die gemeende emotie te exploreren, meer vraagt het niet. Maar onderschat hierbij de voortstuwende rol van Liam O’Neill en de dromerige nevenwerking van de Jessica Moss subtiliteit niet.

Kan het nog indrukwekkender? Blijkbaar wel. Het inheemse culturele Anchor werkstuk is ook zo’n prachtige onderhoudende track, al is het overduidelijk dat de bezwerende zweverige zang van Ariel Engle hier het overstijgende winstmoment pakt. Het bijtende van de All Hands Make Light EP uitvoering is bewust achterwege gelaten. Voor Efrim Menuck blijft het duidelijk wennen, om juist die sacrale tedere kant van hem te etaleren. Zoals ik al eerder aangeef, de Lie Down in Roses Dear epiloog maakt het allemaal passend. Het ontbrekende sluitstuk, die de ketting rond en stevig onbreekbaar aan elkaar verbind. Het is de overtreffende trap van de traditionele The Sons and Daughters of Poor Eternal folk zielsbeleving. Wat heeft Ariel Engle toch een uniek volwassen moederlijk stemgeluid. Hopelijk raakt Efrim Menuck niet snel verveelt, en krijgt Darling the Dawn in de toekomst een waardig vervolg.