Met hun hedendaagse mix van stijlen overstijgt Algiers al snel het postpunk platvorm. Het is voornamelijk de zwartgallige stemming met pijnlijke geketende herinneringen welke aan deze invloedrijke periode memoreert. Algiers is multicultureel, denkt multicultureel, opereert zelfs op politiek vlak vanuit deze multiculturele visie. De basis ligt dan wel in Atlanta, maar het gezelschap krijgt pas in Londen naam. Als je een single lanceert is het een slim gegeven om hieraan een bandnaam te koppelen, in 2012 is dit een feit. Het gelijknamige Algiers debuut overrompelt de muziekscene, opvolger The Underside of Power verovert de wereld, en het derde wapenfeit There Is No Year stabiliseert die positie, en nu verschijnt dan eindelijk Shook. Is er in de tussentijd verder niks gebeurd? Er is in de tussentijd heel veel gebeurd.

De ceremoniële soulpreek van de duistere anti-slavernij Algiers plaat maakt de overtocht naar het actievoerende The Underside of Power, waarna There Is No Year het rechtse maatschappelijk beleid flink aan de tand voelt. Daarna besluit het moegestreden Algiers met een nulpunt energielevel de samenwerking te beëindigen. Maar dan spannen donkere wolken samen om met een donderslag de aarde te splijten. De basis van Shook vindt zijn onvrede in het nog steeds om zich heen grijpende racisme en beantwoordt de identificatie met de internationale Black Lives Matter beweging. Zorgen de Rodney King rellen in 1991 tot een Fight The Power reactie, waarin vooral geharde cross-over acts hun voedingsbodem vinden, het tijdsbeeld is tegenwoordig amper verandert. Niet vreemd dus dat Rage Against the Machine in 1991 uit die opruiende asresten in Los Angeles de oorsprong vindt, en politiek boegbeeld Zack de la Rocha zijn medewerking aan Shook verleent. Al staat het muzikaal net wat dichter bij het Living Colour werk.

Het Shook project is in alle opzichten een cross-over plaat, niet alleen in stijlen, maar wat in dit geval nog wel belangrijker is, door de diversiteit van meewerkende artiesten. En dat zijn zeker niet de minste persoonlijkheden. Het cross-over begrip is allang ingeburgerd, het gemeenschappelijke acceptatiemodel staat hier nog mijlenver vandaan. Shook is de plaat die Algiers moet maken, de zoveelste poging om de wereld wakker te schudden. Het gesproken woord als wapen, gebalde vuist gestrekt in de lucht, de beats met militaire precisie gedropt. De leden van het Algiers gezelschap zijn in deze opgelegde gemeende bijeenkomst enkel ceremoniemeesters.

Everybody Shatter confronteert de gemeenschap met het historische belang van geschrapte zwarte verslaglegging pagina’s. 1981 is het ijkpunt, de Apocalyps zet zijn oorverdovende zelfvernietigende lijnen uit. Gedateerde blikken hiphopbeats en een voorgeprogrammeerde robot voice-over geeft het straatbeeld kleur. De synthpop kilte heerst, Big Rube offert zichzelf als dienstdoende spreekbuis op. De geschiedenis herhaalt zich en blijft zich altijd herhalen, maar eerst dansen we funkend in alle onschuld het verdriet weg. Het is te gemakkelijk om Irreversible Damage weg te lachen. De onherstelbare schade heeft niks met de veroorzaakte aardbeving tijdens het Rage Against The Machine Pinkpop optreden uit 1993 te maken. Zack de la Rocha is een woedende ontplofbare kernreactor, en ondanks dat zijn stem niet meer die jeugdige dynamiek bezit is deze sterk genoeg om de maniakale Irreversible Damage cyberpunk onvrede te dragen.

Het scherp gespeelde opgefokte drum and bass 73% naait de boel flink op. Een adrenalinestoot die zijn effect in het mellow Cleanse Your Guilt Here en het deprimerende As It Resounds postpunk tussenstuk enigszins verliest, en pas in het vintage seventies filmische Bite Back genadeloos met terugwerkende kracht toeslaat. Brandt het ontvlambare vuur nog niet hard genoeg, dan stoken Billy Woods en Backxwash het nog wel eventjes effectief op. Out of Style Tragedy is een jazzy coole Pulp Fiction wake up call van de mondiale problematiek. Hiphop poëet LaToya Kent verzilvert vanuit de gekleurde gemeenschap op Born haar visie in een kort duidelijk feministisch statement. Het korte stevige synthpop rockende A Good Man memoreert naar de befaamde geruchtmakende Body Count Cop Killer attitude van Ice T. Vervolgens doet het geruststellende door de soulzang van Future Islands frontman Samuel T. Herring gedragen I Can’t Stand It! bewust een stapje terug, om de indrukken in je op te nemen.

In het jazzy Green Iris avondkroeg werkstuk is een andere kant van Algiers hoorbaar, al grijpen de diepbruine soul backing wel naar de Atlanta roots terug. Dat hierbij een overstuurde treursaxofoon solo niet ontbreekt, mag duidelijk zijn. Met het krachtige uptempo donkere einde zet Algiers zichzelf nogmaals op de kaart. An Echophonic Soul koppelt de jazzy hulpvraag aan de dieptrieste gepasseerde new wave problematiek. Retro synthesizer coldwave geven deprimerende Cold World klanken een aszwarte glans mee. Er is in al die jaren niks veranderd, en er zal in de komende jaren waarschijnlijk ook weinig veranderen. Het pandemie isolement weerlegt de opkomende individualisme angsten. De milieukwestie verschroeit nog steeds de aarde, en een onheilspellende nucleaire oorlog is net zo dreigend als in de jaren tachtig.

Something Wrong leent krachtige punk en funksamplers om de boodschap kracht bij te zetten. Toch nodigt de track uit om het leven op te pakken, te bewegen en te feesten. Vastlopende stagnatie veroorzaakt stilstand, en met stilstand verzet je geen bergen. Tijdens de eindversnellingssprint loopt Algiers zichzelf bewust tollend omver, het blijft van belang om niet onbedachte nutteloze haastige beslissingen te nemen. Het bezinnende Momentary reactiveert de opstand in een zoet liefdevol weerwoord, al zit de verbittering amper onder de oppervlakte verborgen. Als wij sterven dragen we de getekende littekens aan de volgende generatie over, dit moeten we een halt toeroepen. Shook is chaotisch en onnavolgbaar, net als de huidige wereld.