LA & Babyface, Arrested Development, S.O.S. Band, Outkast en TLC, maar ook labels als LaFace en SoSo Def komen er vandaan. Atlanta, Georgia. Door de jaren heen bekend vanwege een levendige funk, R&B en hiphopscene en is die stad nog steeds de bakermat van deze immer populaire muziekstromingen en kan het goed meegaan in wat in steden als New York, Los Angeles en Miami gebeurt, om maar een paar andere steden te noemen. Ook de in de R&B-scene populaire Algebra Blessett komt er vandaan en bijna zes jaar na haar debuutalbum Purpose, een handvol singles en samenwerkingen met onder andere India Arie werd het weer eens tijd voor nieuw materiaal. Recovery dus. En werd dat ook de titel van het nieuwe album.

Alhoewel R&B tegenwoordig een vergaarbak is van alles wat uit de R’nB is doorontwikkeld, stoort Algebra Blessett zich niet daaraan: al meteen bij de opener Exordium To Recovery (Give My Heart A Chance) wordt duidelijk dat hier niet een producer aan de gang is, voor wie de uitvoerende artiesten niet meer zijn dan omlijsting en in dienst zijn om de productionele egotripperijdiarree enigszins in goede banen te leiden. Want als er een muziekstroming is waar producers dominant zijn, dan is het wel de R&B. Meer dan in welke andere muzieksoort zitten de mannen aan, terwijl de vrouwen voor de knoppen zijn te vinden. Ga maar na: LA & Babyface, Teddy Riley, The Neptunes, Jam & Lewis, Jermaine Dupri, Trackmasters, Timbaland en Puff Daddy … Het zijn slechts de bekendste uit een hele raffel namen die de R&B al jarenlang in leven houden. Want albums worden nog steeds vooral verkocht op producer en minder op de uitvoerende artiest, alhoewel er natuurlijk uitzonderingen zijn. Maar de R&B, maar ook hiphop onderscheidt zich van andere muziekstromingen vanwege het feit dat de producers vaak even bekend zijn dan degenen voor wie zij produceren.

Algebra Blessett doet ook hier niet aan mee, alhoewel het debuutalbum Purpose werd geproduceerd door Bryan-Michael Cox en Kwamé, twee ook niet misselijke namen. Beiden zijn ook nu weer van de partij, maar onderscheiden zich van het overgrote deel R&B-producers, aangezien er meer dan genoeg ruimte wordt over gelaten om de vocale capriolen van Agebra goed tot zijn recht te laten komen. Recovery ademt een conservatieve, mellow sound en worden de 14 tracks zonder al te veel poespas gepresenteerd. Qua opbouw misschien wat eenvormig en wellicht gedateerd in sound en zijn er ook niet al te veel tempo- en sfeerwisselingen te vinden. Het merendeel van de composities is midtempo en is het vooral muziek om een flesje wijn open te trekken en is Recovery dus vooral geschikt voor listening purposes. Wie dus normaliter R&B-trukendoosalbums als demo gebruikt om met de al dan niet mobiele geluidsinstallatie te willen imponeren kan dus beter kiezen voor een ander album. Want Recovery is vooral een luisteralbum en minder een macho-album. Terwijl het toch niet als een saai en kleurloos album hoeft door te gaan.

Recovery kabbelt lekker voort, zonder echte hoogte-, maar ook geen dieptepunten. Daarmee is het echter geen doorsnee album geworden. Blessett kiest voor die ouderwetse, vertrouwde soulful R&B-sound, zonder daarbij te willen klinken als een stuk nat karton, maar wordt hier en daar teruggegrepen naar de R&B uit de late 80’s en 90’s zonder nu weer helemaal retro te willen zijn of te klinken. Recovery is dan ook een album dat daardoor en misschien wel gelukkig niet ten onder gaat aan een lawine van flipperkastgeluiden en in dat opzicht daarom best wel een verademing. De moeite van minstens één beluistering waard. Om ’em dan nog eens op te zetten.