De Maltese singer-songwriter Alexandra Alden is de afgelopen jaren op meerdere plaatsen actief geweest, waaronder Nederland. Door haar drang om te verhuizen maar ook gewoon door de omstandigheden was ze zelden langdurig aan één plaats gebonden. Tussen al die overgangen kwamen de indiefolksongs van Alden tot leven.

Ze bracht al in 2013 de ep The Curious Child uit, toen nog als Alex Alden. Drie jaar geleden was er het debuutalbum Wild Honey, opgenomen in Rotterdam. Opvolger Leads To Love kwam op meerdere plekken, in meerdere landen tot stand. Iets wat dus niet zo verbazingwekkend is in het universum van Alden. De titel van dit tweede album verwijst naar het innerlijke morele kompas van Alden, iets wat centraal kwam te staan door een introspectieve, filosofische zeiltocht langs de Waddeneilanden. Een andere belangrijk aspect bij Leads To Love is het nemen van eigen verantwoordelijkheid In een tijd waarin de milieu- en sociaal-politieke zorgen wereldwijd steeds groter worden.

De singles van de afgelopen maanden deden de oren spitsen: Not For Me To Say, enige tijd geleden al geschreven op het Zweedse eiland Gotland én thuis in Rotterdam, laat akoestisch getokkel samengaan met warme elektrische gitaarklanken. De song is realistisch: als je te druk bent met het ‘redden’ van en klaarstaan voor anderen kun je jezelf te veel terzijde schuiven: ‘It’s time I let you go / For my own sake’. Crying Wolf start met donkere bastonen en een neuriënde Alden. Haar heldere zang staat centraal in een akoestisch landschap met in de verte soms extra gitaren. Het thema lijkt herkenbaar: ‘Little boys dressed up as man / Crying wolf, but I won’t fall for it again’. De derde single, Helium, brengt pit, vaart en een gastvocalist. De fijne gitaarsound voert terug naar de shoegaze en atmosferische indiepop/rock van begin jaren negentig. Een abrupt einde laat je verlangend naar meer achter.

Onder de overige songs, allen verfijnd, en zuiver gezongen door Alden, zit nog zeker het nodige moois: Ladybird voert dichter naar de natuur en is klassiek akoestisch singer-songwritermateriaal, New Moon valt vooral op door de stevigere drums en de fijne gitaarpartij, van klein en schril naar aanzwellend en groter, en het mooie At The Same Time wordt smaakvol aangedikt met orgel. Alexandra Alden en band leggen de verschillende muzikale accenten er met veel zelfbeheersing op. De thematiek van Life Is Now, terug naar de stilte, offline, het hier en nu, past dan ook prima bij de muziek op Leads To Love. Het koortje bij Life Is Now is overigens prachtig feëeriek. To Many Pears laat een scherpe elektronische beat horen. Een verrassend maar welkom extra ingrediënt.

Op de titelsong trekt Alden conclusies uit opgedane levenslessen: ‘There is no certain way, there is no straight line’. De heldere, natuurlijke zang van Alden en haar persoonlijke teksten zorgen er voor dat het kalme, ingetogen Leads To Love zeker wel binnenkomt. De smaakvolle, subtiele arrangementen omlijsten de zang op gepaste wijze. Dit tweede album van Alexandra Alden straalt dan ook een puurheid en liefde voor echte muziek uit die je in het enorme aanbod van vandaag de dag nog wel eens mist.