Niets alles is wat het lijkt bij Alexander McKenzie. Je verwacht een zanger, of een band met een zanger, je krijgt een zangeres: Lori McKenzie heet ze. Dat komt van ver weg, denk je dan, maar de muzikanten die deze –overigens geweldige- vocaliste begeleiden, hebben oer-Hollandse namen als Ingmar Spaaij, Evert Aalten en Peter Jessen.

Alexander McKenzie blijkt de samenwerking tussen een in Canada geboren zangeres, die rond haar twintigste het uitgestrekte platteland van Winnipeg inruilde voor de drukte van de Nederlandse Randstad, met muzikanten uit haar nieuwe vaderland.

Op de plaat Ambivalence van Alexander McKenzie spelen naast Lori acht verschillende muzikanten mee. Maar The Underpaid, zo heet haar band, bestaat maar uit twee leden. De derde plaat van het drietal, na een album in 2008 en een EP in 2010, klinkt volgens de groep ‘een stuk positiever’ dan de vorige werkstukken. Kan wel zijn, maar meer dan een wrange grimas krijg je niet op je gezicht als je luistert naar de elf tracks op Ambivalence. Overigens weet Lori haar Weltschmerz wel heel fraai te verwoorden:

“We have no purpose on Earth except reproduction / Emotions are nothing more than biological motivators / And thus love is a lie, love is a lie, love is a lie / That we tell ourselves every morning and night / When did I turn so cynical? / I don’t know”

Lori McKenzie haalt haar inspiratie naar eigen zeggen uit de frustraties die ze voelt. Maar in tegenstelling tot bij haar vorige platen is ze er inmiddels achter dat die negativiteit niet meer in elk nummer continu de boventoon hoeft te voeren. Ambivalance zou dus een toepasselijke titel kunnen zijn, ware het niet dat je als luisteraar met een behoorlijk somber gevoel achterblijft na een reeks teksten over egoïsme (Iron Safe), de vernietiging van het milieu (Sea Hunters en Slow Bird) en liefdes die het toch ook niet helemaal zijn (Ambivalence, Oxygen).

Het is een zooitje op de wereld, is samengevat de boodschap van Lori. Maar gelukkig heeft ze in The Underpaid een stel muzikanten gevonden die die boodschap op hele mooie muziek weten te zetten. Folky hier en daar, op een ander moment geven piano en ‘double bass’ ineens weer een jazzy ‘feel’, terwijl een volgend nummer weer een vleugje country in zich heeft, en niet alleen omdat daar een pedal steel in te horen is.

Op haar website laat Lori weten dat ze ‘tegenwoordig niet meer bang is om gelukkig te zijn, hoewel dat soms behoorlijk gevaarlijk aanvoelt’. Over ambivalentie gesproken.

De release van Ambivalance wordt op donderdag 8 november gevierd in De Unie in Rotterdam.