Na het geweldige Mali Latino-album is pianist Alex Wilson terug met zijn achtste solo-album Alex Wilson Presents Salsa Veritas. Het album, dat duidelijk in het teken staat van het verkennen en verleggen van de Latin-grenzen, kent in tegenstelling tot veel eerdere platen van Wilson een andere opname-proces. Daar waar hij voorheen samen met zijn vaste band opnam in een studio in Londen, nam Alex zijn gedeelten op in zijn ‘thuishaven’ Zurich en de andere muzikanten in zowel Londen, Madrid en Parijs. Ook werkte hij nu niet met complete bands zoals eerder met Salsa Con Soul Orchestra en Mali Latino maar nodigde hij veel gastmuzikanten-en vocalisten uit.

Al sinds jaar en dag experimenteert Alex Wilson met verschillende Latin-stijlen uit diverse landen, waarbij hij altijd de muziekgeschiedenis en de traditionele speelstijlen respecteert. Op Alex Wilson Presents Salsa Vertitas treffen we uiteraard een flinke portie salsa aan, te beginnen met het swingende titelnummer waar de plaat overtuigend mee opent. Een klein minpuntje in dit nummer is de Engelse uitspraak van het  Spaanstalige refrein wanneer de koortjes zich in de strijd mengen. Maar het nummer knalt er wel meteen goed in! Higher Love, dat we kennen van Steve Winwood, krijgt een fraaie salsa-bewerking met zang van Aquilla Fearon, die in 2007 van Ain’t Nobody (aanwezig op het album Inglaterra) één van de grootste salsa-hits van Alex Wilson maakte. Si Se Puede en Nueva York zijn andere uitstekende salsa-nummers, die gedragen worden door de in Barcelona woonachtige Colombiaanse zanger Jean Paul Tamayo en krijgen door de gastrol van de Venezolaanse meester-trompettist Oscar Cordero extra glans.

Loco Corazon is het allereerste merengue-nummer op een album van Alex Wilson en daarin wordt de hoofdrol opgeëist door de jonge in Londen woonachtige Colombiaanse rapper MC Magico, die eveneens te horen is op het spetterende ‘pachangaton’-nummer Las Gemelitas. Echt grensverleggend is het nummer Clumsy Lover, een samenwerking met de Cubaanse doedelzak-speler Wilber Calver. Het mondt uit in een gewaagde Keltische Latin-track, die ondanks het feit dat het niet iedereen zal bekoren, toch vrij vernieuwend klinkt.  Het aan het goede doel: GAAP Orpanage Foundation gelieerde Unity, gezongen door de Britse soul-zanger Douglas Elom maakt helaas minder indruk. Vooral het refrein, dat naast untity ook peace, love & harmony predikt, klinkt wel heel erg moralistisch maar ook muzikaal is Unity helaas geen hoogvlieger.

De beste nummers blijken toch de twee instrumentale stukken van de meester zelf. Met name in het schitterende Ariel, een eerbetoon aan de legendarische pianist Charlie Palmieri, horen we Alex Wilson in topvorm. Ook het  subtiel swingende Antonio, dat het album afsluit, toont de exceptionele klasse van deze voortreffelijke pianist.