Daar is hij weer! Alex Roeka is terug. Gelukkig maar, want deze wereld heeft zijn rol als chroniqueur nodig, zijn rake observaties, zijn bespiegelingen op het leven, zijn scherpe en tegelijk immer empathische kijk op de mens in haar of zijn bestaan. Op de dagen dat we het succes najagen als ultieme uiting van onze individualiteit, waar sommigen toch al het hoogst nastreefbare in zien, als we volop opgaan in onze rol in de tredmolen die het hedendaagse leven voor mensen soms kan zijn, op de momenten dat we vergeten dat dit een wereld is waar we samen op wonen, dan is er altijd de muziek, de woorden en de warme fijne stem van Alex die je zomaar weer tot meer aardse relativering weet te brengen, die de menselijkheid ziet en in beeld weet te brengen en die je laat nadenken over het hier en nu.

Nee, Alex preekt niet. Dat zeer zeker niet. Hij beschrijft, bezingt. Het leven. De dood. De liefde. Lust. Relaties. Alcohol. De roes. Eenzaamheid. De natuur. Wat het mooie van Alex is, is dat het allemaal niet mooi hoeft te zijn. Geen streven naar het ideale. Het is zoals het is. Zoals een foto laat zien wat er is, zonder opsmuk, zonder franje, zo is Alex in zijn teksten. Hoe hij zijn teksten steeds weer weet te schrijven én zo direct weet te spreken, dat is de grote kracht van Alex, waarmee hij zich onderscheidt van het gros van de Nederlandstalige artiesten. Heerlijk hoe daarbij de muziek aansluit én hoe zeer het geheel van teksten, zang en muziek ons laat stilstaan bij het leven, de liefde en de dood. En alles dat daarbij hoort.

Zachtaardig vergooid, Gegroefd, Voort!,  En Toen Ineens waren eerdere albums van de sympathieke zanger, zowel zij als zijn bijdragen aan De Sint Willebrord Sessies, volume I, Sporthuis Hubert, Shaffy Leeft, Lance The Rock Opera leidden steevast tot enthousiaste bespiegelingen op deze pagina. En wat dan nu te vinden van Rauwe Genade? Om te beginnen is het natuurlijk weer een heerlijke abumtitel, zoals Alex er inmiddels al meer gebracht heeft. Het album opent met een stevige rocker Zanger Van Leven, Liefde En Dood. Heerlijk gespeeld en gezongen door Alex met aan zijn zijde Reyer Zwart en Jeroen Kleijn. Een bespiegeling over wat het werk van Alex maakt, met een rauw rafelrandje en een cynische duiding van hoe de buitenwereld zijn muziek, zijn zijn zou kunnen opvatten. Met teksten als deze is opname in een gesticht het laatste dat zou moeten gebeuren: het normale van deze wereld is echter misschien al lang niet meer zo normaal.

Zeeuwse Wind is veel meer dan een mooie beschrijving van de wind in Zeeland. Verdorie, wat is die tekst mooi en wat is de muziek ontzettend treffend geschreven. Mooi hoe Alex hier het karakter van de wind in woorden vangt. Nog zonder de muziek zou het al mooi zijn, maar zo toongezet én geproduceerd klinkt het gewoon helemaal af. De Straat Van Genade heeft een heerlijke basloop die tergend laag de andere instrumenten lijkt aan te sporen waar Alex zijn tekst over heen lijkt te declameren, een beeld van een stad, een straat niet letterlijk misschien, maar een fraai beeld in de tijd weggezet. Fraai ook de orgelklanken die het nummer afmaken.

En dan de liefde. Bachata Van De Oude Liefde opent het bal van de liefde, terugblikkend op een oude relatie, man en vrouw. Daarna het mooie en subtiele Diep Aan Je Gehecht dat een uiting van liefde is aan zijn vriendin. Mooi hoe de twee nummers op elkaar volgen. We zijn nog maar vier nummers onderweg en als je bewust geluisterd hebt, heb je de stem van Alex op meerdere manieren gehoord. In toonzetting steeds aansluitend op de muziek, op de teksten, maar juist vanwege die schurende donkerte van de stem van Alex, zit daarin een heel palet aan kleuren, aan beleving gevangen.

Wereld Op Drift schetst geen positief wereldbeeld. Niet gek dat het nummer een bluesy sfeer heeft. Waar brengt het leven in deze jachtige wereld ons? Waar brengen wij de wereld? Misschien is dat laatste nog wel een belangrijkere vraag. Politiek, steeds verder toenemende individualisering, machtsstrijden, het helpt allemaal niet als we de wereld verder willen brengen. En welke stappen zetten we dan zelf? Wat brengt de dag van morgen? Diepere vragen waar het lied geen oplossing voor biedt, maar die, ondanks hun schrijnende aanwezigheid, gerelativeerd worden in het lied erna, het prachtige en verstilde Lied Voor A. Opgedragen aan een dierbare vriend na diens overlijden. Het lied is klein en intiem. En verdorie, wat is het mooi: het moet een warme vriendschap zijn geweest.

En er is meer, we zijn dan immers nog amper halverwege. Er is veel te ontdekken in de verhalen van Alex op deze schijf. Met dit album lijkt het wel alsof Alex meer nog aan verhalen met ons heeft willen delen. Het is mooi dat we ons op dit album door zo’n veelheid aan verhalen kunnen laten voeren. Prachtige optekeningen van het leven en met invalshoeken die niet alledaags zijn. Het mag dan wel nagenoeg bekend zijn als kwaliteit van Alex en de mannen met wie hij zich omringd, dan nog, het is niet iedereen gegeven dat over een reeks aan albums vast te houden.

Alex Roeka heeft het weer gedaan. Een album gemaakt met prachtmuziek, prachtteksten en met die stem die je in je hart kan raken. Weer is het afwisselend, weer kijken we door de ogen van Alex naar de wereld, het leven, de natuur, de liefde, de dood. Het is fijn te weten dat Alex er is, dat zijn muziek en stem ons ook onze eigen individualiteit doen relativeren en dat we weten dat er meer is dan het nastreven van succes. De spiegel die ons wordt voorgehouden laat ons soms rauwe beelden zien, het feit dat we soms met beide benen op aarde worden gezet, heeft daarbij echter ook wel iets genadigs. Een mooi, mooi album.