Alex Puddu werd geboren in Italië maar werkt vanuit Denemarken. Sinds 2010 brengt hij zo ongeveer elk jaar een album uit. Sophisticated vintage grooves zijn het handelsmerk van Puddu. Muziek die vele genres in zich draagt, waaronder disco, soul, lounge, jazz en Italo. Een bondige omschrijving die nogal eens wordt gehanteerd is erotic disco. Dat komt ongetwijfeld door de zwoele, sexy sferen die Puddu optrekt en zijn scores voor erotische films.

Puddu werkte al met Edda Dell’Orso (de vocaliste bekend van haar werk met Ennio Morricone), Joe Bataan en Lonnie Jordan van War maar gaat op Deliria onder eigen naam terug naar zijn wortels met een album in het Italiaans. Het voert terug naar de late jaren zeventig, begin jaren tachtig, toen Italië op het gebied van dansmuziek een voortrekkersrol speelde, maar haakt ook aan bij recentere indiepop en electro én eigentijdse Italiaanse acts.

De singles die het album – dat inmiddels alweer een paar maanden uit is – voorafgingen waren Texas Blonde, smaakvolle uptempo electropop, een beetje in de stijl van Erlend Øye’s vroege solowerk, en Pullover Grigio, slepende slepende yacht rock met een dik basgeluid en een fijn arsenaal aan toetsen.

Deliria staat vol met tracks die aansluiten op die kenmerkende singles, al brengt Puddu natuurlijk verschillende accenten aan: Oriental Blue is zomerse, uptempo disco-pop die beelden oproept van jetski’s en voortrazende convertibles. Liquore Alla Menta klinkt minder zorgeloos en raakt meer aan indiepop. Het geluid blijft daarbij wel zwaar elektronisch. Met Il Cinema gaat Puddu terug naar klassieke Italiaanse songschrijvers als Lucio Battisti en Mogol, hiermee aangevend dat zijn inspiratie deels ook komt van de jaren vóór het disco- en Italo-tijdperk.

Verderop de plaat trakteert Puddu op meer lekkere sexy discopop/nu disco met appetijtelijke baslijnen en dikke toetsen, glossy midtempo werk en (natuurlijk) drummachines. Precies op tijd passeert Velluto Nero, een heerlijke volvette reggaetrack geïnspireerd door Serge Gainsbourgs Lola Rastaquouère, al moet je ook direct aan Grace Jones denken, temeer daar Puddu natuurlijk graag teruggrijpt op de muziek van rond 1980.

Het afsluitende L’Inverno is soulful en stemmig, maar de weelderige keyboards, scherpe beat en romige baslijnen geven de song weer de kleur en sfeer van Deliria, een album dat een producer als Alex Puddu inmiddels vrij gemakkelijk uit zijn mouw zal kunnen schudden. Dat neemt niet weg dat het een erg lekkere en spitsvondige plaat is die meer blijkt dan slechts een stijloefening of hommage.

Alex Puddu – Texas Blonde