Met zijn nieuwe, opvallend getitelde, album Blame It On My Chromosones, pakt Alex Koo na zijn solo-uitstap Etudes for Piano van twee jaar terug onverdroten door. Deze keer in triovorm met contrabassist Lennart Heyndels en drummer Dré Pallemaerts als geweldenaren naast Koo en met de Amerikaanse trompettist Ambrose Akinmusire als gast.

Het genie van Koo mochten we vorig jaar weer eens van dichtbij meemaken in een van de concerten in de Art=Music=Art serie waarbij hij in een mix van bekende stukken en improvisatie het publiek volledig veroverde. Dat concert was geheel solo en geïnspireerd op zijn toen net verschenen album Etudes for Piano.

De lijn in verrassen en avontuurlijk spel trekt Koo meesterlijk door op zijn nieuwe album. Dat hij altijd al bijzonder getalenteerd en leergierig was mag duidelijk zijn maar zo fascinerend als hij doorgroeit is toch wel verrassend. Net als landgenoot Bram De Looze speelt ook Koo zonder schroom met de grootste jazzmuzikanten van de wereld en kijken en luisteren die met net zoveel aandacht naar hem als hij naar hen.

En dat is niet zonder reden. Luister maar naar openingstrack Hey Man, We Should Play Sometimes waarop Aklinmusire meespeelt. En luister dan ook maar eens goed naar wat Koo tussen de leidende melodielijn door doet. Dat is niet alleen technisch briljant maar ook emotioneel zo ontzettend raak. Nog weer verder gaat hij met het geweldige Eagle of the Sun, waarop hij zijn geweldige spel van mondfluit en (verrassing!!) zang voorziet.

Het avontuur in muziek maken trekt hij op het volledig album door en het levert een weldaad aan geweldige muziek op. Luister maar eens naar Desert Messiah waar dit trio muzikanten vol van leer trekt en zich frontaal in de kijker speelt. Fascinerend hoe Koo het tempo met zijn pianospel vertraagt, Pallemaert het tempo behoudt, Heyndels de volmaakte smeerder is en Koo uiteindelijk de held op de piano. Wat een track ook dit weer. En nog maar de  derde track van het album.

Blame It On My Chromosones is zo’n album waarbij Koo full flow gaat en na zijn solo avontuur alles uit zijn muzikale arsenaal haalt om duidelijk te maken waar hij toe in staat is. En dat is bijzonder veel. Slowly verrast door de zang, hoewel hij het zelf een ‘work in progress’ noemt, sluit zijn zang perfect aan op de compositie.  Even geweldig als verrassende compositie.

Tien stukken lang is het avontuur vol aanwezig, lijkt het op Koo alles wil laten horen waar hij momenteel staat. En wat is dat een heerlijke overdaad aan ideeën en klasse. In Heyndels en Pallemaerts heeft hij zijn ideale kompanen die net zo hard avonturieren en uitdagen.

Luister toch ook eens naar Intro to Nothing, dat ondanks de titel een wel heel erg fraaie zes minuten langgerekt stuk is. Het spel van Koo is waanzinnig, van Heyndels en Pallemaets trouwens al net zo en de compositie is heerlijk verspringend en onnavolgbaar in zijn arrangement. Net zo hard fuckend met het ritme tegelijk vol in het hart rakend. Ik wil het gelijk weer horen.

Datzelfde geldt trouwens voor Doritos Everywhere (geweldige titel ook). Een trio on top of their game. Niet normaal hoe Koo deze compositie ook weer alle aandacht naar zich toetrekt met zijn fabuleuze spel. Wat gaat hij ontzettend hard in zijn ontwikkeling. Daar waar Akinmusire al is, zoals hij laat horen op het in eerste instantie fraai ingetogen Jonass dat machtig uitbouwt. Wat een fantastisch spel zeg!

Met de titeltrack sluit het drietal in stijl af. Weergaloos in ritmes en in spel en andermaal het bewijs dat dit trio van wereldklasse is. Op basis van het prachtige Etudes for Piano, al het voorgaande werk en zijn optredens had ik niet kunnen vermoeden dat Koo zo hard in zijn ontwikkeling ging. Blame It On My Chromosones is van zeer hoog niveau en absolute wereldklasse.