Een deel van zijn jeugd bracht Alex Highton in de grauwe Britse havenstad Liverpool, het andere deel in Firenze, een plaats in Italië waar de romantiek onder zo’n beetje elke stoeptegel te vinden was. Muziek was op beide plekken veelvuldig op te snuiven. Ook vijftig jaar na A Hard Day’s Night ademt Liverpool nog altijd The Fab Four. En bij zijn vader in Italië kon Alex zich laven aan zijn vader’s indrukwekkende platencollectie. Welk puber kon in het pre-internet-tijdperk zo Talking Heads, The Band en David Ackles uit de kast trekken?

Alex had dat voorrecht en die muzikaal verantwoorde opvoeding resulteerde al in een (door de critici) met gejuich ontvangen debuutplaat twee jaar geleden. Op zijn nieuwe album bedankt Alex zo’n vijftig mensen. Behalve ‘mum, dad & everone else in my massive family’ worden diverse vrienden en bekenden genoemd. Maar het lijstje eindigt ineens met Harry Nilsson. Of het een naamgenoot is of inderdaad de twintig jaar geleden overleden singer-songwriter die in 1966 door The Beatles werd ontdekt, blijft onduidelijk. Vast staat dat de muziek van Alex meer dan vage overeenkomsten vertoont met de meerlagige harmoniën en uit overdubs opgebouwde vocalen waarmee ook Nilsson voor het eerst van zich deed spreken als solo-artiest. It Falls Together begint met een aanstekelijk pam-pam-padam-padam-loopje dat niet snel meer uit je kop verdwijnt.

Ook tekstueel kan Highton zich meten met grote namen.

There’s a Small part of

everything in everyone

And all these things that you do

They don’t mean anything to anyone

but you

…is zo’n fraai staaltje duizelingwekkende songschrijverslogica.

In zijn twintiger jaren maakte Alex er nog al een zooitje van met een paar slechte beslissingen en de ene op de klippen lopende relatie na de andere. Pas toen hij zijn huidige vrouw ontmoette en daarna een zenuwinzinking te boven kwam, besloot hij het songschrijven wat serieuzer te gaan nemen. Wat heet: op zijn plaat stipt Alex enkele zware thema’s aan, van de categorie Waartoe Zijn Wij Op Aard’ en Wie Heeft Dit Allemaal Bedacht?

God is dead

Or he’s left

That’s the only explanation To the pain and distress That he clearly loves to cause

Well maybe it’s just

That he’s finally lost his patience

He is never coming back again

Aldus de tekst in het nummer Somebody Must Know Something. Tegelijk haalt Highton zichzelf weer onderuit met het volgende nummer. Dat is instrumentaal en heet Nobody Knows Anything. Of hij geeft de luisteraar de opdracht mee zelf die antwoorden maar te zoeken. “Alle nummer zijn in feite pogingen om mijn eigen existentiële crisis te lijf te gaan,” zegt hijzelf. “Ik was het zat hoe allerlei mensen zoveel zekerheden uit religie en politiek haalden.”

Behalve Nilsson komt ook een typische niet 80’s klinkende jaren ’80-band als Prefab Sprout om de hoek kijken. De muzikale invloeden die Highton zelf noemt bij het opnemen van het album liggen niet zozeer in de singer-songwriter of Beatles-hoek. Maar dat hij Sufjan Stevens en Joni Mitchell wel noemt, heeft vooral te maken met hun vrije manier van opnemen: geen regels, de song kan alle kanten op gaan. Misschien dat in slotnummer It’s, door Alex gezongen met echtgenote Patricia, dochter Rosie mag zorgen voor wat ‘ambiance’.

Zo eclectisch als genoemde voorbeelden is Nobody Knows Anything in muzikaal opzicht niet. Wel heeft Heighton met zijn tweede album een plaat afgeleverd die zeer is aan te raden en die nieuwsgierig maakt naar de Nederlandse tourtjes in januari en april.