Een goede reclamecampagne met een sterke ondersteunende track levert met regelmaat ook voor de uitvoerende artiest een hitsucces op. Het pakkende deuntje is herkenbaar genoeg, en blijft wel hangen. Toch gaat er bij de naam Edward Sharpe and the Magnetic Zeros niet snel een belletje rinkelen.

Home weet iedereen wel te plaatsen, maar waar deze de oorsprong heeft, blijft een lastiger gegeven. De melodie heeft een plek in ons collectieve geheugen verworven, en ikzelf ben verbaasd dat het alweer ruim acht jaar geleden is, dat deze geïntroduceerd werd. Het folky Edward Sharpe and the Magnetic Zeros komt uit de explosieve powerrock van Ima Robot voort. Orpheo McCord en Alex Ebert besluiten om die manische energie op een zijspoor te zetten, en zich op het meer evenwichtige vervolg te richten.

Gelukkig hoor je in de vocalen van Alex Ebert dat licht gestoorde psychedelische randje door. Na in een grijs verleden onder de naam Alexander een sixties bubblegum popplaat en een spannende retroseventies soundtrack voor All Is Lost uit te brengen, komt de uit Los Angeles afkomstige duizendpoot nu met een gloednieuw album, welke voor het gemak onder zijn eigen naam verschijnt.

Geef een doorgeflipte neohippie een vintage synthesizer met een overschot aan effectenmogelijkheden, en je komt aardig bij I Vs I in de buurt. Kitscherige kerstbaldeuntjes worden door met kopstem gezongen soulfunk, retro glitterdisco en kinderlijke hiphopgekte afgewisseld. Verbaal vallen zijn beperkingen sterk op, al is het ook wel passend op de plaat. Hoe meer er vanuit de kern van een kale popsong gewerkt wordt, hoe beter het tot uiting komt.

Het catchy Stronger heeft alles in zich om grootschalig publiekelijk omarmd te worden. Een oorwurm met een eenvoudig refreintje, door een open muzikaal raamwerk gevormd. Kwaliteiten die hij ook in het droog door funkende Fluid en de swingbeat van Her Love gebruikt. Al komen die vooral vanwege de pure geïmproviseerde saxofoonpartijen prima tot hun recht. De zomerse dub in Press Play heeft iets strijdlustigs in zich, waarmee hij op relaxte wijze I Vs I uitluidt.

Al fluitend, stuntelend en rappend werkt hij zich door het overige songmateriaal heen, al gaat het hem zeker niet gemakkelijk af. Alex Ebert bewandelt hierdoor een lastige weg omgeven door hindernissen. Het is hem zeker gelukt om zich van andere artiesten te onderscheiden, maar moet daar nog de juiste balans in vinden. De eigenzinnigheid werkt nog niet in zijn voordeel. De onnavolgbare uitspattingen verdoezelen net te vaak het talent van Alex Ebert. Hij functioneert in een onduidelijke schemerwereld waarvan hij alleen de passende sleutel bezit. I Vs I heeft dat speelse van een blije puppy, met gebrek aan discipline. Dat moet nog bijgebracht worden. Apport!