Alex Barck maakte in de jaren negentig en het begin van deze eeuw furore met Jazzanova. Het funky en  jazzy collectief uit Berlijn deed dj-gigs over de hele aardbol, bracht platen uit – in samenwerking met het onvolprezen Compost Records uit München – en oogstte enorm veel waardering met hun remixen. Gerespecteerde namen als 4hero, United Future Organization, Azymuth, Ian Pooley en Icognito lieten zich graag onder handen nemen door Jazzanova. Eind jaren negentig was een remix waar de naam Jazzanova achter stond een garantie voor extra verkopen, net als dat een paar jaar eerder het geval was met muzikale verherbouwer Fatboy Slim.

Na alle hectiek met Jazzanova en zijn drukke bezigheden als A&R manager van het label Sonar Kollektiv woonde Barck een jaar op het Franse eiland La Réunion in de Indische Oceaan. De titel van zijn eerste soloplaat is een directe verwijzing naar dat jaar van retraite. Op Oh Africa, een eerbetoon aan zowel Afrika als La Réunion, zingt de van het eiland afkomstige Christine Salem. Twee werelden vinden elkaar hier met als resultaat een van de beste tracks op het album.

Reunion biedt een aangename mix van clubhouse, electropop, techno, beats en soul. Wat dat betreft blijft Barck vrij dicht bij zijn Jazzanova-wortels. In de uitvoering van de tracks spelen diverse gasten echter een grote rol. De Zweedse Jonatan Bäckelie voegt een vleug soul toe aan drie tracks die opvallen maar niet echt uitblinken: We Get High was al langer bekend maar deze dancetrack met old skool-elementen komt niet echt los. De pittige, soulvolle en vocaal verknipte clubtrack Don’t Hold Back trakteert op opvallende strijkers (zo te horen een sample van Kate Bush’ Cloudbusting) en is leuk luistervoer. Album opener Doubter is vergelijkbaar met de ‘alternatieve R&B’ die met acts als How To Dress Well en Inc. een gezicht kreeg en vormt eigenlijk de interessantste track van het Bäckelie-trio.

De vorig jaar verschenen 12 inch Re-set, met de prima vocalist Pete Josef, komt terug op Reunion. Een lichtvoetige, poppy track met een dikke baslijn waarmee Barck aansluit bij een act als Hot Chip. Zonder meer een van de betere momenten op dit album. Ook op de discopop van Spinning Around geeft Josef met zijn ontwapenende stemgeluid een aangename draai aan de muziek.

Een aantal malen werkt Barck zonder gastvocalist en dat doet zeker geen afbreuk aan het album. Atmosphere is een mooie diepe housetrack die warme synths combineert met techno-elementen en spitsvondige percussieve details. Het is allemaal wat organischer dan het lollige knip- en plakwerk van Automatic Systematique dat hierop volgt (wordt daar John Travolta’s Greased Ligthning gesampled?).

Dikke baslijnen regeren Like A Drug maar het is vooral het prima Why & How? –  met veel soul geleid door Fetsum – dat blijft hangen. Hierna verlaten we de club. Barck tovert Move Slowly tevoorschijn, waarop zangerers Bea Anubis een heel eigen register aanspreekt. Gecombineerd met strijkers en baslijnen die verwijzen naar Massive Attack en voorzien van een afwijkende drive, laat Move Slowly horen dat het jaar van relatieve rust Barck zeker op andere sporen heeft gebracht. Dit blijkt ook uit het afsluitende Reunion dat als vanzelf beelden van tropische eilanden oproept. Na een minuut of zes steekt er echter een stevige dubstepwind op. Hiermee blaast Alex Barck zijn kleurrijke en smaakvolle solo-album uit. Reunion is een mooie aanwinst voor het clubcircuit dit najaar.