Albany Down is een band uit Londen die veel invloeden van klassieke Engelse rockbands als Bad Company, UFO en Thunder combineert met meer hedendaagse Amerikaanse rockbands als Nickelback, Matchbox 20 en Shinedown. Op hun derde album The Outer Reach resulteert dat in elf pakkende rockliedjes vol aanstekelijk enthousiasme.

Feeding The Flame opent het album op energieke wijze en zet daarmee de toon van de rest van het overigens uitstekende geproduceerde album. Door het gebruik van blazers zoals op het swingende Supersonic Girl houdt men het spectrum gevarieerd en voorkomt men dat de verveling toeslaat. Like A Bullet is een semiballad die zo op een Matchbox 20 plaat had kunnen staan. Zelfs Paul Muir’s stem lijkt hier op die van Rob Thomas. Paul Turley is een gitarist die vast en zeker wel eens naar Slash heeft geluisterd, tijdens zijn solo’s en fills zijn de invloeden van de (overigens van origine Engelse) Slash namelijk veelvuldig te ontdekken. De solo aan het eind van Revolution zal zelfs Slash jaloers maken. Home is een semi bluesballad zoals Cinderella en Bon Jovi die in hun hoogtijdagen schreven. Soms overdrijft de band een beetje, zo zijn de Wooh-wooh koortjes in Look What You’ve Done To Me nogal kitsch. De afsluitende ballad Sing Me To Sleep is typisch zo’n nummer dat in volle stadions en op afgeladen festivalterreinen uit volle borst zal worden meegezongen.

The Outer Reach is een geslaagd en kwalitatief consistent album dat met de juiste airplay kans maakt op een breed publiek. Als de landelijke radiostations het oppikken dan kan het zomaar een paar hits opleveren. Lekker plaatje.