Een dag na de dood van Mimi Parker op 5 november 2022 wordt dit bericht publiekelijk kenbaar gemaakt. Ik ben op dat moment bij een concert van Arab Strap in Nijmegen aanwezig waar een aangeslagen Aidan Moffat dit mededeelt. Blijkbaar komt de boodschap niet bij iedereen binnen, het gejuich uit de zaal is op dat moment behoorlijk misplaatst, zeker als een mineur gestemde zanger het later nogmaals probeert duidelijk te maken. Een week later zou Low een prominente rol op het Le Guess Who? festival in Utrecht vervullen, vanwege de ziekte van Mimi Parker was dit optreden slechts een maand eerder afgelast. Dat geeft nogmaals weer wat voor een bijzondere persoonlijkheid Mimi Parker was, ze liet zich tot het einde toe niet uit het veld slaan.

Het verlies in de muziekwereld is groot. Natuurlijk is het bekend dat Mimi Parker eierstokkanker heeft en dat ze midden in dit gevecht zit. De laatste berichten waren best hoopvol en positief, of gunden we haar gewoon veel mooie jaren. Het was even wennen toen Low de overstap naar een meer elektronisch geluid maakte, maar naar het gedurfde Double Negative volgt het bijna perfecte HEY WHAT. Low beleeft een tweede jeugd en de band die jaren eerder het slowcore begrip introduceert en ons het prachtige Lullaby van I Could Live in Hope schenkt, bestaat niet meer. Een klap in je gezicht welke je dagenlang verdoofd achterlaat.

Haar echtgenoot Alan Sparhawk komt een van haar laatste beloftes na, en verschijnt een jaar later alsnog op Le Guess Who? Het is een beladen emotionele avond in de Utrechtse Jacobikerk waarbij rouw en verdriet centraal staan. Zijn zoon Cyrus speelt basgitaar, en het duo brengt met een tweetal overige muzikanten een mix tussen berustende psychedelica, swingende funk en hardere rockstukken. Een waardige afsluiting van een mooie productieve periode. Het boek is definitief dichtgeslagen, langzaam werkt Alan Sparhawk in alle stilte aan zijn eerste soloplaat, welke weer een jaar later op 22 september 2024 uitkomt.

Op White Roses, My God keert Alan Sparhawk naar de succesvolle elektronische inslag van het latere Low werk terug. Met de nodige stemvervormers maakt Get Still pijnlijk duidelijk dat Mimi Parker onmisbaar is. Hij klinkt iets te vaak als een helium junk die net iets teveel van dat gas heeft benuttigd. Muzikaal gezien is het allemaal behoorlijk spannend en zelfs dansbaar, je mist de verzachtende verkoeling van zijn overleden echtgenote. Het is lastig om deze amputatie te vergeten, het kost mij dan ook de nodige luisterbeurten om dit los te laten. Niks ten nadele van Alan Sparhawk, het is duidelijk hoorbaar dat hij het grote muzikale genie is, de Low chemie ontbreekt.

Stel je Get Still eens met de vrouwelijke krachtbron van Mimi Parker voor. Dan hebben de woorden meer zeggingskracht en is Get Still bijna een helende folk mantra. Dan valt alles op zijn plek en heeft White Roses, My God veel meer impact. Get Still is het loslaten, daarbuiten ligt de toekomst. Onder de treurende ondertoon ligt het verdriet, de psychedelica verwijst naar jaren zeventig glam en krautrock. Muziek uit de vroege jeugd van Alan Sparhawk. Daar ligt zijn basis, het startpunt van een genoodzaakte koerswijziging. Het herhalende I Made This Beat, de doorstart, zo eenvoudig kan het zijn.

De mijmerende Not the 1 liefdesballad verwijst naar die laatste minuten samen met Mimi Parker. Hij legt zijn hand op haar pols en voelt alleen leegte, de vluchtige beat sterft af, de hartslag is verdwenen. De aangrijpende Heaven gospelsoul is kort bondig samengevat, het verlangen naar het eeuwige samenzijn. De duistere industriële Can U Hear new wave en het Feel Something popdeuntje laten hem uit een comateuze droomroes ontwaken. Het is tevens de aankondiging van de White Roses, My God plaat. De wederopstanding, de terugkeer.

Brother benadrukt nogmaals hoe bijzonder het huwelijk tussen Alan Sparhawk en Mimi Parker was. De verbondenheid vertoont gelijkenissen met een onbreekbare familieband. Elkaars bloed, elkaars ziel, elkaars pijn en verdriet dragen. Ze delen dezelfde spirituele overtuigingen. Vanuit hun Mormoonse overtuiging geloven ze in een wederopstanding, het elkaar wederzien. God maakt het afscheid in Black Water zwaar, twijfel en onbegrip domineren. Black Water is destructief, met dreigende junglebeats, bewapende oorlogsritmes en ingehouden onmacht. Bij de net zo duistere Station tripgoth verwijst Alan Sparhawk naar de White Roses, My God albumtitel. Hier komen alle frustraties tot een kookpunt. God biedt geen antwoorden, God zorgt er enkel voor dat het beklemmende gevoel niet wegebt.

Het claustrofobische Somebody Else’s Room opent de poort naar een andere hoger gelegen dimensie. Uitnodigend, aarzelend. De behoefte om nieuwe stappen te zetten, stappen waarvan het eindresultaat nu mijn gehoor binnendringt. Project 4 Ever is verlichtend, spiritueel overtuigend. De noise ruis verwijst nogmaals naar het prachtige Double Negative/ HEY WHAT tweeluik van Low. Het is nu allemaal kloppend. Door het gemis van Mimi Parker kan White Roses, My God zich nooit met die twee platen meten, en daarmee bewijst Alan Sparhawk nogmaals wat voor een unieke persoonlijkheid zijn vrouw was. Misschien heeft hij daarom wel bewust zijn stem lelijk gemaakt.