Basvirtuoos Alain Caron is in thuisland Canada al jaren een zeer gewaardeerde jazz bassist met een kast vol prijzen en awards voor zijn innovatieve stijl en spel. Buiten Canada en Frankrijk geniet hij nauwelijks bekendheid. Caron bewijst op zijn nieuwe, volledig instrumentale album Sep7entrion wederom een kunstzinnig virtuoos te zijn. Technisch is er niets op zijn spel of dat van zijn mede-muzikanten waaronder meestergitarist Frank Gambale, aan te merken. Het zit goed, misschien zelfs wel te goed in elkaar.

Caron is vermoedelijk een van de beste  bassisten in het jazz genre en van hetzelfde niveau als  Marcus Miller and Ray Brown. Hij vestigde zijn reputatie met het funky jazz gezelschap Uzeb en zijn soloalbums waarvan die met Jean-Marie Ecay een echte aanrader is. Op Sep7entrion zijn naast de alomtegenwoordige fusion en jazz  hier en daar ook wat Afrikaanse en Zuid-Amerikaanse invloeden te bespeuren. Sep7entrion is een verbluffend goed gespeeld album, maar ondanks al het speltechnisch vermogen voelt de muziek koud en steriel. Caron mag dan een tovenaar op zijn zes-snarige bas zijn, het sorteert weinig emotioneel effect. Dat is vermoedelijk ook de reden waarom veel oude Blue Note cd’s beter verkopen dan moderne jazzplaten. Die bieden vaak naast virtuositeit ook sfeer en warmte.