Ahmad Jamal is en blijft een wonderlijk grote jazzpianist. Een uiterst technisch begaafde muzikant die van expressief, hemels pianospel zijn kenmerk maakt; een veteraan die maar blijft verbazen.

Op Marseille, de opvolger van albums als Blue Moon (zijn debuut voor Jazz Village) en Saturday Morning, is dat niet anders. Net als op die albums werkt hij met drummer Herlin Riley en percussionist Manolo Badrena en neemt James Cammack hier terug de bas ter hand.

Jamal neemt maar liefst drie keer de titeltrack onder handen. Een keertje als instrumentale opener, halfweg is er een versie waarop hij met de Franse rapvocalist Abd Al Malik samenwerkt – een poëtisch hoogtepunt van jewelste – en tenslotte als afsluiter waarop hij met vocalist Mina Agossi werkt.

Voor de opnames hernam hij zijn connectie met Frankrijk, het land waar hij samen met die andere, op drieënnegentigjarige leeftijd overleden jazzveteraan Yusef Lateef samenwerkte (Ahmad Jamal featuring Yusef Lateef Live At L’Olympia). Jamal koos ervoor om de opnames te laten doorgaan in Studio Sextan in Malakoff, niet ver van Parijs. Parallel met de opnames werkt hij ook aan een nieuw soloalbum dat in 2018 zal verschijnen.

Jamal – die in 2007 het ereteken Chevalier De L’Ordre Des Arts Et Des Lettres ontving – staat erop het te omschrijven als Amerikaanse klassieke muziek eerder dan jazz. En ergens valt daar zeker iets voor te zeggen. De fluwelen zachtheid van zijn pianospel bijvoorbeeld, de manier waarop Jamal en co hun muzikale interactie en compositie opbouwen ook.

Niet zelden wordt er in zijn muziek traag, maar trefzeker een zekere groove opgebouwd. Vanuit dat standpunt bekeken is hij in zekere zin een muzikale architect. Een muzikant die leiding neemt, maar zijn collega’s de vrijheid geeft om te excelleren. Zo wordt zijn heerlijke pianospel gestut door drums en percussie, met her en der subtiele baslijnen die het geheel mee ondersteunen.

Op het album vinden we een klassieker in de vorm van Sometimes I Feel Like A Motherless Child, een spiritual die hier een bluesy pianoversie krijgt en eerder opgenomen werd door Odetta, Van Morrisson en Michael Kiwanuka. De transformatie is groot. Ook Autumn Leaves, nog zo’n niet stuk te krijgen klassieker, krijgt hier een bijzondere herwerking.

Het fraaie is dat Jamal magie in zijn vingers heeft. Soepel, los en toch vrij genoeg om zijn eigen persoonlijkheid en stempel door te drukken. Dat levert een bruisend en evenzeer briljant en poëtisch mooi album op, net als havenstad Marseille zelf. Meesterlijk, zoals het een iconisch jazzveteraan betaamt.