Met zijn nieuwe album Lindé maakt Afel Bocoum maar weer eens heel duidelijk wat zijn invloed is op hedendaagse wereldwijde muzieklandschap. Zijn muziek blijft een opwindende samensmelting van politiek en sociaal engagement vermengd met optimistische klanken en ritmes verpakt in geweldige songs.

Bocoum is één van de vaandeldragers van Afrikaanse muziek die uit de schaduw gestapt van Ali Farka Touré, bij wie hij vele jaren in de band zat, in 1999 op eigen kracht debuteerde en met zijn sterke debuut Alkibar, wereldwijd uitgebracht door het grote World Circuit, gelijk duidelijk maakte op eigen benen te kunnen staan.

Er volgde een erg mooie muzikale carrière die hem naar het door Damon Albarn opgezette Mali project Mali Music naar samenwerkingen met onder meer Béla Fleck, Habib Koité en Tartit Ensemble bracht. Ondertussen ook nog twee eigen albums uitbracht, Niger (2006) en Tabital Pulaaku (2009) en aan Savane (2006), het laatste album van Ali Farka Touré, meewerkte.

Met Lindé is hij dan eindelijk weer op eigen kracht terug. En het is een prachtig album geworden. Mooi gevarieerd in muzikale uitgangspunten en tekstueel niet alleen verhalend over de toestand in de wereld en zijn geboorteplek, Niafunké in de Timboektoe regio van Mali in het bijzonder, maar zeker ook verdiept met een boodschap van hoop, solidariteit en eenheid.

Muzikaal verpakt in hartverwarmende instrumentaties en de traditionele klanken sluimerend verdikt door westerse invloeden. Met gasten als Tony Allen, de drumkoning van de afrobeat, trombonist Vin Gordon, vermaard geworden via Bob Marley en Skatalites, en de viool van Joan As A Policewoman kan dat ook niet anders natuurlijk.  Malinese gastmuzikanten als Madou Kouyaté, ‘Hama’ Sankaré en Madou Sidiki Diabaté trekken dat dan weer recht.

Lindé, vernoemd naar de wilde natuur dichtbij zijn woonplaats waar hij in zijn jeugd met zijn vrienden op onderzoek uitging, is een kleurrijk album dat alle emotionele zinnen optimaal prikkelt. Bocoum is een geweldig gitarist en weet steeds weer perfect de toon van de songs in te luiden. Daarbij bijgestaan door zulke klankbepalende instrumenten als de kalebas, kora, ngoni en zoveel meer en steeds weer voorzien van meerdere gitaren en gloedvolle meerstemmige vocalen.

Een album vol prachtige songs die in sfeer van Malinese woestijnbluesrock (zoals we die ook zo indrukwekkende Touré albums kennen) naar de van de Toeareg bands zo bekende funky swang en zelfs tegen reggae aanschuivende ritmes. Steeds in volle emotionele overgave en in natuurlijk avontuur versmolten. Wie kan eigenlijk die onnavolgbare ritmes weerstaan? Zelfs in rustiger tracks sluipt die naadloos de song binnen.

Lindé is een prachtig album dat de muzikale geest van Afrika in volle rijkdom blootgeeft. Een album met een enorme muzikale diversiteit die de zestiger Bocoum terecht weer volop in het licht zet. Lindé is de prachtopvolger die we op basis van de grote kwaliteit van Alkibar, Niger en Tabital Pulaaku hoopten te krijgen.