×

Recensie

Alternative

24 december 2021

Aeon Station

Observatory

Geschreven door: Frank Gesink

Uitgebracht door: Sub Pop

Observatory Aeon Station Alternative 3 Aeon Station – Observatory Written in Music https://writteninmusic.com

Een korte terugblik op de Amerikaanse rockband The Wrens, vraag je? Na het uitkomen van hun eerste worpen Silver en Secaucus konden ze rekenen op het collegerock publiek dat ook bands als Pixies, Pavement en Built to Spill een warm hart toedroeg. Rafelig, onvoorspelbaar, maar ook lekker catchy en poppy. Imperfecte perfectie?

Het noodlot sloeg toe op het moment dat hun huidige label werd overgenomen door Wind Up. Die zagen wel wat in een gladdere heropname van Secaucus. Die kwam er niet, op het label waar later Creed en Evanescence tekenden. Pfiew, dodged a bullet there! Songwriter duo Kevin Whelan en Charles Bissel  verloochenden hun indie roots niet en bracht kleinschalig The Meadowlands uit. Weg zijn de collegerock rafelrandjes, in de plaats gekomen een warm midwest emo geluid. Warm, maar soms nog steeds krachtig en punky.

De muziekpers pikt het betrekkelijk breed op, waar “verjaren” de rest doet om de cultstatus op te bouwen. In 2014 kwamen er geluiden naar buiten dat die plaat klaar zou zijn? Nee toch niet! Dan in 2020 nog een keer? Nee, toch weer niet. Kinderen, trouwen, ziekte, ouder worden – ondertussen is dat album er nog steeds niet. Tot dit jaar in een persbericht van label Sub Pop opeens min of meer bekend wordt: Bissel en Whelan hebben een beetje ruzie en dat nieuwe The Wrens album komt er niet. In plaats daarvan neemt Whelan een aantal van de tracks mee zonder Bissel en hernoemt de band Aeon Station. Zucht, wat een verhaal hè en dat is nog maar de beknopte versie!

‘In het verleden behaalde resultaten bieden geen garantie voor de toekomst’, is de cliché zin voor een album dat (misschien wel noodgedwongen) in clichés vervalt. Bissel wordt namelijk gemist. Whelan’s vrouw Mary Ann Coronel neemt zijn plaats in, alsmede samenzang met de andere bandleden. Maar het is niet hetzelfde, de magie ontbreekt daar al een beetje. Als het album opent met pianoballad Hold On klinkt veel pijn, bitterheid en verdriet door en kun je als luisteraar alleen maar concluderen dat ook hij zijn “maatje” mist. Al dan niet onbewust.

Bij het opvolgende Leaves klinkt hij ronduit oud, moe en gebroken, het moment waarop je af gaat vragen waar dit album in hemelsnaam op afstevent? Fade komt precies op het goede moment en laat horen dat er toch nog kracht in de band zit: een gedreven bombastische rocker die het oude Coldplay of vroege Arcade Fire ook had neer willen pennen. Vol warmte en nostalgie, maar ook strijdlust. Toch verre van glad en met dat kleine rafelrandje dat tijden van ‘vroeger’ doet herleven.  Strijdlustigheid die we ook terug horen op tracks als Queens, Air en Better Love. Het onvoorspelbare is weg, maar je moet toch toegeven dat het lekker klinkt en met bezieling gespeeld is.

Dan is het jammer dat de meer emotionele tracks op dit album al snel gaan klinken als gezeur. Hoe oprecht en breekbaar ook, de warmte en grote hang naar overdadige melancholie slaan om naar gezapigheid en zelfs kitsch. Kitsch veroorzaakt door het gebruik van koortjes en te aanwezige piano. Als je afsluiter Alpine Drive op de radio zou horen valt het zelfs niet uit de toon in de huidige kerst-playlist aldaar.

Tsjah sorry, dat is een oprechte belediging voor een band die we hier op de redactie normaliter wel een paar klasse hoger inschatten. Het is niet anders. Dit maakt van ‘debuutalbum’ Observatory een werkje dat niet trefzeker genoeg is en teveel verzuipt in zijn eigen emotie. Nogmaals, Bissel wordt gemist, dat moge duidelijk zijn. Kunnen jullie misschien toch weer vriendjes worden, zodat die nieuwe, langverwachte The Wrens klassieker er eindelijk komt?



  1. Hold On
  2. Leaves
  3. Fade
  4. Everything at Once
  5. Move
  6. Queens
  7. Empty Rooms
  8. Air
  9. Better Love
  10. Alpine Drive