Totaal onverwachts wordt de wereld door een onzekere toekomst opgeschrikt waarin het maken van afspraken onmogelijk is. Het Corona virus zorgt ervoor dat Big Thief genoodzaakt is om hun volledige geplande tournee te schrappen. Deze vervelende consequentie geeft Adrianne Lenker de mogelijkheid om in alle rust aan haar persoonlijke soundtracks van het nu al in de geschiedenisboeken dik onderstreepte gecatalogiseerde jaar 2020 te werken.

Zich totaal van de buitenwereld afsluitend leidt de zangeres een Into The Wild leeg kluizenaars bestaan. Ze verruilt Brooklyn voor een tijdelijke toevlucht in de bergen van Massachusetts, waar ze geïsoleerd aan intieme klein gehouden indie folksongs werkt. De filmische omgeving levert tevens in Instrumentals twee prachtige indrukwekkende muzikale landschilderijen op, die je los kan luisteren van Songs, maar die wel degelijk een verbintenis met elkaar hebben.

Dat eenzaamheid niet altijd vervelend is, merk je als de fragiele schelle kinderlijke zang van Adrianne Lenker een nummer als Two Reverse helemaal opentrekt en in alle kaalheid aan de luisteraar teruggeeft. De kenmerkende schoolse dromerigheid van Big Thief is door de bewustwording vervangen om totaal in zichzelf gekeerd naar de geluksmomenten in deze roerige wereld te zoeken. De doelgerichte isolatie waarbij je op een in deprimerend mineur gestemde dreampop gitaar, wat eenvoudig opnameapparatuur en vooral de krachtmogelijkheden van de stem aangewezen bent, welke hier sporadisch overdubt wordt.

De verhalende Songs puurheid ontstaat voornamelijk doordat alle bemoeizuchtige en ontregelde factoren van buitenaf geëlimineerd zijn. Het is een folky singer-songwriter album die dat kernbegrip zo natuurlijk mogelijk benaderd, zonder daar veel onderbrekende studio-technische stoeierij aan toe te voegen. Schoonheidsfoutjes als het verkeerd Forwards Beckon Rebound opstarten zitten daarbij niet in de weg, en blijven netjes op de uiteindelijke versie behouden.

De opgenomen druipende regendruppels worden tot een zacht ritme gerecycled waarmee ze op passende wijze de aansluitende zanglijnen van het door fragiele versterkte Come dramatiek openen. Een charme die voor de niet als storend ervaren kwetsbaarheid tekent. Ontluikend vogelgefluit laat de schuchtere somber gestemde Zombie Girl uit haar winterslaap ontwaken, waarbij de lente het biologische medicijn is om depressies te bestrijden.

Toch is Songs in veel opzichten het verlangen naar het normale dagelijkse leven. Dragon Eyes benoemd hierbij de sigaret die op de rand van het bed gerookt wordt, het met een boodschappenlijstje gedachteloos de winkel intrekken en pijnlijke herinneringen aan escalerende familiegelegenheden. Gewone dierbare momenten die al mijmerend met een glimlach op de mond teruggehaald worden. Het aansluitende My Angel kondigt met zijn lange intro de overgang naar Instrumentals aan.