De uit Dublin afkomstige Adrian Crowley is de laatste jaren erg spaarzaam met het releasen van nieuw materiaal. De vorige Dark Eyed Messenger plaat dateert alweer uit 2017 en is een wat behoudende opvolger van zijn I See Three Birds Flying en Some Blue Morning meesterwerken. Adrian Crowley brengt het beste van de grote singer-songwriters in zijn prachtige verstilde songs samen.

Ierland ademt muziek uit, en het residu van traditionele Bread and Wine pubsongs hebben zich zo in de poriën en het grondwater vermengt dat het onmogelijk is om de muziekbeleving en het dagelijkse bestaan los van elkaar te koppelen. Dit vormt ook de basis van de hechte familieband en is tot Crow Song te herleiden; het The Watchful Eye of the Stars sleutelnummer, welke geheimen Adrian Crowley tekstueel al eerder vrij geeft. Hij opent zijn persoonlijke dagboek en neemt de luisteraar naar de vroegere jeugdherinneringen mee die hij met zijn broer deelt.

Crow Song is het verhaal van een pijnlijk verwonde kraai, wiens vleugel gebroken is. Het wezentje wordt na een verontrustende stormachtige nacht zwaar getroffen van de dreigende ondergang gered. Ondanks de liefdevolle verzorging, het zichtbare opknappen en het gedeelde geluksmoment van vrij laten vinden ze de vogel later toch nog dood onder een hek terug. De nostalgische vertelling staat bij de onvoorwaardelijke broederliefde stil om samen iets moois op te bouwen. We gaan naar die vroege jaren tachtig terug, de periode dat de vijftiger zijn jeugdjaren beleeft. Crow Song is een melancholische opbouwende track met een trieste ondertoon, een avondvertelling welke de The Watchful Eye of the Stars songs centraliseert. Als een groot verhalenverteller neemt Adrian Crowly de positie van een begeleidende gids in die je door de duisternis leidt.

Wat is dit een prachtige albumopener, maar Adrian Crowly begint bescheiden met het net zo mooie Northbound Stowaway. Een nachtelijke boottrip waarbij de zwartgrijze poëet schaduw observeert, consumeert en reproduceert. Het krachtige samenspel tussen de mysterieuze Crash Ensemble strijkers, het ritme van de dirigerende golven en de voorgedragen gesproken woorden, waarna de troostende echo van Nadine Khouri hem op de achtergrond bijstaat. Deze zangeres is geen vreemde, tijdens de Dark Eyed Messenger tournee in 2018 opent ze al voor hem. De andere gastrol in het woest voortwiegende startpunt is voor de uit Wales afkomstige singer-songwriter Katell Keineg weggelegd.

Het is John Parish die deze duistere zelfkant treffend in zijn productie vorm geeft en die schemerige zijde beeldend naar de oppervlakte trekt. Het sluit zich als een verharde tweede huid om de kwetsbare ziel van de voortreffelijke vocalist heen die zijn zware verbitterende zang met hemelse hoge uithalen afwisselt. John Parish koppelt de David Lynch mystiek aan licht vibrerende eighties dreampop romantiek. Een puurheid die om gewaagde ritmische begeleiding vraagt en waarbij juist de minder gangbare instrumenten als de harp, piano, hobo, viool en cello de zachtheid en hardheid van het bestaan vertegenwoordigen, en prominenter als de ronddobberende hulpeloze gitaar aanwezig zijn.

The Watchful Eye of the Stars bestaat uit hedendaagse nocturnes. Een nachtelijk vaarwel voor weer een afgesloten dag welke nooit meer in die hoedanigheid terug keert en het verlangen om dat heimelijke gevoel in de toekomst te herbeleven. Adrian Crowley kent de draagkracht van zijn vocale vermogen en herplaatst deze sterk in die rijk vervulde sterrenhemel waarachter bij elke glinstering een berustend A Shut-In’s Lament slaapliedje zich verschuilt.