Driven By A Dream kwam al in 2012 uit, toch verdient het album nog wat aandacht, al was het maar omdat het werk van Ad Vanderveen zo goed past in de filosofie van Written in Music: de liefde voor muziek. De titel van dit album zegt wat dat betreft al voldoende.

Inmiddels is Vanderveen 56, maar nog altijd kun je er gif op innemen, dat je ieder jaar een nieuw album van hem in je platenkast kunt zetten. Waar je ook gif op kunt innemen, is dat het een goed album is. Vanderveen is ‘gewoon’ een verrekt goede zanger, gitarist en liedjesschrijver. In dat opzicht is hij voor een recensent misschien zelfs saai te noemen. Dat is hij zeker níet voor de liefhebber van goede, lekkere americana. Dat is namelijk wat hij maakt, ieder album weer.

Dat geldt dus ook voor Driven By A Dream. Het elf nummers tellende album is opgenomen in de Rockfield Studios in Wales. Wat je kunt verwachten zijn teksten die ergens over gaan, verpakt in lekker in het gehoor liggende americana. Het album kent ingetogen singer-songwriter nummers, maar zo af en toe pakt Vanderveen ook meer uit. Liefhebbers van namen als The Band, Neil Young en Tom Petty kunnen zonder twijfel muziek van Vanderveen aanschaffen.

De titeltrack suggereert een autobiografisch nummer. Deels is dat ook zo, maar Vanderveen pakt er een actueel thema bij: hij maakt een vergelijking van zijn droom met die van de veelbesproken bankiers. Of zoals hij het zelf zegt “bankbandieten die tonnen verdienen en er met miljoenenbonussen vandoor gaan, terwijl ze overeind gehouden worden door ons. Hebzucht, dat vind ik pas grote armoede. Mijn droom is groter dan dat – wat niet wegneemt dat ik wel een paar ton kan gebruiken…”

Op Driven By A Dream lijkt Vanderveen wel meer dan voorheen een balans op te maken. Zo gaat Will And Testament over het onder ogen zien van sterfelijkheid en over wat je achterlaat. Vanderveen: “Ik heb geen geld te verdelen maar wel een hele hoop liefde… En een paar mooie gitaren.” Hij lijkt voor het gemak zijn mooie muziek te vergeten. Dit nummer is daar een voorbeeld van. Een nummer dat op sommige momenten door het ritme en de mondharmonica wat doet denken aan Heart Of Gold van Neil Young.

Een ander ‘overpeinzend’ nummer is het heerlijk rockende Wouldn’t That Be A Shame dat gaat over levenslust, frustratie en acceptatie: “Ik wil niet rondlopen met het gevoel dat mijn leven vol gemiste kansen zit, en ik wil ook niet verongelijkt eindigen. Dus ik wil al mijn kansen benut hebben. Het zou doodzonde zijn als ik mijn doelen niet gehaald zou hebben.”

Ook al is americana een mix van country, folk en blues, die laatste stijl zul je Vanderveen niet vaak horen spelen. Op Driven By A Dream brengt hij daar verandering in, met Ramblin’ Soul, een heerlijke 12-bar blues. Een nummer dat meer naar country neigt is het lieflijke So Happy I Could Cry. Het album eindigt met een prachtige cover van Bob Dylan: When I Paint My Masterpiece. Het idee om dit nummer te spelen ontstond in de dagen voor het overlijden van Levon Helm, lid van The Band die het nummer ook speelde. Vanderveen: “Ik dacht, hoe zou ik dat liedje spelen? Ik heb het er in een keer erop gegooid, en mijn producer Matt zei: ‘That’s great, you made it your own!’ Daar keek ik van op. Het is zoals zo vaak gebeurt in de rock ‘n’ roll: je doet maar wat en dat zijn vaak de leukste dingen.”

Wellicht ken je eerder werk van Vanderveen al. Op WiM is het één en ander te vinden (The Iain Ad Venture – Ride The Times uit 2010 en Days Of The Greats uit 2011). Verwacht op Driven By A Dream vergelijkbare kwaliteit en vergelijkbare muziek. Verwacht zeker geen vernieuwende muziek. Soortgelijke muziek wordt al jaren gemaakt, door vele tienduizenden muzikanten. De meesten van hen zijn ‘driven by a dream’ en dat is natuurlijk prachtig. Nog prachtiger is het als muziek vervolgens ook goed is en de luisteraar raakt. En dat geldt dus zeker voor de muziek van Ad Vanderveen.