Ad Vanderveen is één van Nederlands beste muzikanten. Tegelijk is hij één van de meest ondergewaardeerde. Zeker als je kijkt naar het gebrek aan aandacht vanuit Hilversum. En als je dan bedenkt wat voor bagger wél voorbij mag komen op dat telkens meer krimpende platform… Ach, Vanderveen trekt zich daar gelukkig niets van aan, hij maakt ‘gewoon’ muziek. Hoewel, ‘gewoon’ is niet het goede woord, zijn muziek is namelijk prachtig!

Dat geldt ook voor zijn nieuwste parel, Days Of The Greats. Dit album is de opvolger van Ride The Times dat hij vorig jaar uitbracht, samen met Iain Matthews, één van de oprichters van Fairport Convention. Een aanrader, net als zijn soloalbum uit 2008, de dubbelaar Still Now… En zo kunnen we nog wel even teruggaan in de tijd.

Op Days Of The Greats komen elf nummers voorbij, ruim drie kwartier aan lekkere roots-muziek, die dichter aanschurkt tegen country dan tegen folk. Een andere manier om Vanderveen’s muziek te typeren is om met vergelijkende namen te komen. Schrik niet van de grootsheid van die namen, ze kloppen echt! Zijn gitaarspel bijvoorbeeld, doet nogal eens denken aan Neil Young, zowel aan de ‘akoestische’ (op Well Of Wonder) als aan de ‘elektrische’ Young (op Slippin’ Fast). Toch is het spel van Vanderveen netter, technisch verfijnder.

Wat dat betreft doet de muziek dan meer denken aan die andere grote Canadees: Gordon Lightfoot. Die zweem van een ondefinieerbaar verlangen naar ‘iets’, van melancholie, van nostalgie… díe sfeer die Lightfoot over zijn muziek weet te krijgen, die zul je ook horen in de muziek van Vanderveen. En trouwens, ook qua stem liggen de twee best dicht bij elkaar.

Een stem die af en toe ook flink doet denken aan een jonge Willie Nelson, het iets afgeknepen, licht nasale geluid. Om de vergelijking nog even te benadrukken, de jónge Nelson. Wel goed verstaanbaar dus, niet dat wat jammerende. Een andere belangrijke noot om te maken als het over de stemmen gaat: het album kent mooie harmony vocals met Kersten de Ligny, Vanderveen’s partner. Ook muzikaal gaan de twee prachtig samen.

Het nadeel van de vergelijkingen is zoals zo vaak, dat ze kunnen afdoen aan de eigenheid van de muzikant. Laat bij deze dus duidelijk zijn, dat Vanderveen die eigenheid wel degelijk heeft.

Dat zijn Engels zo goed is, dat is niet vreemd. Met een halve familie in Canada kwam hij daar ook veel. En daar zingt hij ook over, op de opener, tevens titeltrack. Het nummer is daarnaast een ode aan Clint Eastwood. Al aan het begin van het album laat Vanderveen zo horen, dat hij niet alleen muzikaal gezien ijzersterk is, maar tekstueel ook. Mocht je benieuwd zijn geworden, in de zomer van 2010 had Villa VPRO op Radio1 het genoegen om de primeur van Days Of The Greats te krijgen (ja, af en toe een podium blijkt dus toch mogelijk). Een iets andere versie dan op het album, maar wel een prachtige.

In deze stijl speelt Vanderveen het album vol. Een heerlijk roots-album, waarbij de nadruk op het akoestische ligt. Doe jezelf een plezier en luister naar Days Of The Greats. Of beter nog, doe eens gek en gun jezelf gewoon twee mazzeltjes: schaf dit album aan én ga op 23 april naar Blue Highways. Op dit prachtige americana-festival speelt Vanderveen namelijk ook, samen met eerdergenoemde Iain Matthews.