Een nieuwe Actress is altijd iets om naar uit te kijken. En AZD, het nieuwe album van Acress, alias van de in Wolverhampton geboren Darren Jordan Cunningham, biedt wederom een fascinerende donkere wereld die een vervreemdend effect op je heeft.

Als kind was Cunningham vooral geïnteresseerd in voetbal, althans tot een ongelukkige beweging een einde maakte aan zijn voetbalcarrière. Op school bleek hij enorm goed te zijn in het kopiëren van allerlei beelden en texturen. En in zekere zin geldt dat ook voor de creatieve muziek die hij uitbrengt, die vaak uit erg ruwe, bij elkaar gelaste geluidscollages bestaat.

Ergens is Actress de veruitwendiging van een jonge, voortijdig met voetbal gestopte jongeman die zich een paar turntables kocht en al doende en met wat hulp van Matthew Parsons leerde DJ’en. Zo maakte hij onder meer kennis met het werk van Derrick May, Carl Craig en andere technogoden.

Na een verhuis naar London dompelde hij zich volledig onder in de dance subculturen die de hoofdstad allemaal in petto voor hem had. Dat leverde onder meer de geboorte van Actress op., die via allerhande zijwegen en samenwerkingen (o.a. met Damon Albarn op Kinshasa One Two uit 2011) een erg interessant traject was.

Momenteel is hij een van de meest interessante namen in de Britse elektronicascene en dat maakt AZD (Azid) helemaal duidelijk. Actress maakt muziek, maar heeft geen nood om daar veel tekst en uitleg aan toe te voegen. Tenzij misschien het korte, maar kristalheldere statement “non dance based civilian mind groove, mapped to an external soul beyond the collapsing black hole… Music is chaos R.I.P. Music”. Zo, daar gaat u het eigenlijk mee moeten doen.

AZD is een muzikale trip die een erg introvert en solitair karakter aan het woord (nu ja) laat. De muziek doet futuristisch aan, maar is ook experimenteel en speels. Al is het kernwoord vooral compromisloos. Actress doet namelijk niet aan toegevingen. En dus is de muziek te nemen of te laten.

We horen een donkere, soms onderaardse sound waarin beats, synths en allerhande electronicagear tot het uiterste getest wordt. Zo af en toe ontwaar je vocal samples (“dance. record spin. dance” die zomaar tegen een “the future” aanknallen) onder meer tijdens Dancing In The Smoke.

Verder : micromelodietjes en rijke, gelaagde klanktexturen met veel repetitieve elementen, maar ook veel aandacht voor onverwachte wendingen.

Anders verwoord: AZD is een heerlijke koptelefoonplaat die ook in de clubs gespeeld kan worden, op voorwaarde dat het publiek dan meewilt. Al mag dat dan weer met fijn knisperende technotracks als X22RME nu ook weer niet zo echt moeilijk zijn. Her en der plaagt Actress wat en neigt het naar zwaar verstoorde Aphex Twin. AZD is een excellent album voor muzikale ontdekkingsreizigers.