Bij AC/DC is er feitelijk altijd sprake een aantal vaste parameters. Dat iedere keer wanneer weer een DVD verschijnt, het opnieuw duidelijk is, hoe groot deze band eigenlijk is. Dat ieder album eigenlijk steeds het voorgaande album is, maar dan met een andere hoes. Dat de groepsleden normale, kapsonesloze, hardwerkende muzikanten zijn. Dat hoe klein Angus Young ook is, hij de belichaming is van wat ADHD is. Kortom: bij AC/DC weet je altijd waar je aan toe bent. AC/DC is misschien wel de meest herkenbare band ter wereld. Zowel op audio- als visueel gebied. Zo ook weer op de nieuwe, bijna twee uur durende, live in Buenos Aires, Argentinië opgenomen Live At River Plate.

Plots was daar weer uit het niets drie jaar geleden een nieuw AC/DC-album: Black Ice. Acht jaar had de band er de tijd voor genomen om weer eens met nieuw materiaal te komen. In de tussentijd verschenen enkele DVD’s met vintage footage en remasters van hun albums, maar van nieuwe muziek was maar steeds geen sprake. En alhoewel voor de gemiddelde luisteraar het onderscheidend vermogen van de meeste nummers minimaal is, werd het toch wel de hoogste tijd voor een nieuw album. En dat kwam er. En de reacties waren nog niet eens zo slecht. AC/DC was weer terug. Bijna back in black, op de hoes afgaand van dat Black Ice-album.

Ondanks de vermeende voorspelbaarheid, blijft AC/DC in vele opzichten een unieke band. Ze verkopen nog steeds heel veel CD’s en waar ze ook spelen: de zalen en stadions zijn altijd uitverkocht. En krijgen de concertbezoekers altijd waar voor hun geld: ultra-energieke shows met een playtime van tenminste twee uur en waarin de bandleden werkelijk alles uit de kast halen. Dat is ook het meeste dat blijft hangen, wanneer er weer eens een nieuwe DVD van een concertregistratie verschijnt. AC/DC is toch bovenal een band die live het meest weet te overtuigen, alhoewel de studioalbums ook altijd wel fijn zijn om vastgeroeste conussen te masseren.

Voor wie Live At Donington (1992 / 2003-remaster), No Bull (1996 / 2008-remaster) en Stiff Upper Lip (2001) al in de kast heeft staan, is Live At River Plate niet meer dan een update van wat AC/DC actueel live is: nummers die al jarenlang op de playlist staan, worden aangevuld met enkele tracks van het laatste album Black Ice. Eigenlijk weinig tot niks nieuws onder de zon, maar omdat de kwaliteit weer ouderwets beton is, is het toch een verplichte aanschaf voor niet enkel de liefhebbers en fans.

Waar bij veel muziek-DVD’s de geluidskwaliteit te wensen overlaat, is dat zonder uitzondering bij alle DVD’s van AC/DC bijna altijd referentiekwaliteit. Naast een stereomix is het de Dolby Digital of DTS-surround spoor dat de dienst uitmaakt en wordt de belevingswaarde in belangrijke mate vergroot wanneer het materiaal afgespeeld wordt in een met luidsprekers volgepropte luister- en kijkruimte. Groot scherm, zware versterker, joekels van speakers: dat zijn de minimale vereisten om dit spul volledig te ondergaan.

De setlist bestaat uit maar liefst 19 nummers, die een dwarsdoorsnede vormen van vroeg en het meest recente materiaal en alles wat daartussen zit: van tracks van de albums T.N.T. (1976), High Voltage (1976), Dirty Deeds Done Dirt Cheep (1976) via Back In Black (1980) langs The Razors Edge (1990) tot aan Black Ice (2008). En dan blijkt maar weer hoeveel concertfavorieten AC/DC eigenlijk op hun naam hebben staan. En Brian Johnson is nog steeds de enige echte opvolger van de in 1980 overleden Bon Scott, dat bewijst hij nu opnieuw weer.

Er wordt weer lekker strak gemusiceerd, waarbij vooral de drums van Phil Rudd het ijzeren fundament vormen voor de bluesy rock ’n roll (AC/DC vindt van zichzelf dat ze geen hardrock spelen) van de Australiërs. Wat ook onveranderd is, is dat de rolverdeling al jarenlang vaststaat en ongewijzigd is: Phil Rudd in het doel, Malcolm Young (gtr) en Cliff Williams (bss) in de achterhoede, nauwelijks van plaats verschuivend, Brian Johnson als voorstopper en Angus Young als ongeleid projectiel.

Wanneer Live At River Plate in de DVD- of BRD-speler verdwijnt, komt ‘ie pas twee uur later weer eruit: wanneer de aftiteling over het beeld loopt. Zoals bij een film blijft de kijker aan de buis gekluisterd en wordt deze al bij de openingstrack Rock ’n Roll Train meteen meegezogen in de orkaan die twee uur later pas weer voorbij is. In die tussentijd is het resultaat te zien wat 32 (!) camera’s registreerden op één van de drie avonden in een werkelijk overkokend stadion (dat formeel overigens helemaal geen River Plate heet, maar Monumental). Want de Argentijnen en veel uit naaste buurlanden naar Buenos Aires afgereisde fans (waar er een zelfs een lening voor heeft afgesloten om de band te kunnen zien) gaan allemaal twee uur lang h-e-l-e-m-a-a-l uit hun toeter en dat verhoogt het entertainmentgehalte alleen maar des te meer. Een uitzinnigheid, die bijna spiritueel is en bekend is van voetbalwedstrijden. Niet voor niks is dit concert geselecteerd om hiervan een registratie van te maken.

Wie geen liefhebber is van AC/DC, zal dat nu ook niet worden. Voor mensen die wel los gaan op de muziek van onze tegenvoeters is er weliswaar geen enkele verrassing te bespeuren, maar beter datgene wat onversneden geboden wordt, dan halfbakken gepruts. AC/DC kan hiermee nog jaren vooruit. En dat het weer bijna dezelfde DVD is als de drie voorgaande, mag de pret dus geenszins drukken. Funfactor is weer onveranderd hoog. En daar gaat het om. Alsof je erbij was.