Kijk naar die handen op de hoes. Handen die een oudere man op leeftijd verraden. Iemand die het allemaal gezien en meegemaakt heeft. De foto op de hoes doet vermoeden dat de strijd reeds gestreden is, met die berustende handen. Dat alles is slechts schijn, want Ab Baars – net zoals pakweg Misha Mengelberg een gigant in de vrije improvisatiemuziek – heeft nog ontzettend veel muziek en poëzie in zich. Dat blijkt ook uit diens soloalbum And She Speaks. A Collection Of Ballads.

De release gaat gepaard met een fraai gedicht van de Chileense dichter des levens Pablo Neruda, It Is Born. Een gedicht dat waanzinnig goed de feel van het album beschrijft. Dat wordt onder meer duidelijk via de regel “where nothing at all needs saying”. Of ook : waarom zou je er veel dure woorden tegenaan gooien als het net gaat om het gevoel, om de innerlijke beleving van de dingen?

Baars is fan van het geschreven woord, van de jazz en van de vrije, ongebonden muziek. Die dus geen verdere uitleg behoeft. Je voélt het. Of niet, dat kan natuurlijk ook. Net zoals het gedicht. Kort van stof, eenvoudig. En toch elegant op zijn eigen manier, zoals onder meer blijkt uit And The Moon Swam Back.

De Nederlandse componist brengt op zijn soloplaat ballads. Composities die veel hebben met de creatie van nieuw, oorspronkelijk werk. Zij het dan wel dat Baars daarbij gebruik maakt van allerhande invloeden. De lijst is groot, maar om er dan toch een paar aan te halen: Coltrane die hij verwerkt in het stuk Naima Blue Saphir (een verwijzing naar Coltrane’s Naima), Duke Ellington (Solitude Cadmium Yellow, dat op zijn beurt verwijst naar Ellingtons’ Solitude). Daaruit haal je : Baars tracht die invloeden niet enkel aan te halen, te verwerken, maar er ook iets mee aan te vangen en zelfs iets aan toe te voegen. Op zijn heel eigen manier, dat spreekt voor zich.

In een kleine vijftigtal minuten hoor je Baars afwisselend op tenorsax, klarinet en shakuhachi. Dat levert een hoofdzakelijk tedere maar heldere plaat op. Heel vrij en open. Eentje waarbij Baars zelf gaandeweg, al experimenterend, zijn eigen sobere universum schept en opdiept wat hij denkt te kunnen gebruiken. Zoals Colt dus, Duke, Johnny Green, nog wat later met Poor Wheel Persian Blue een knappe ode aan Misja Mengelberg. Maar even goed doet hij (her)ontdekken, met onder meer de Japanse shakuhachimeester Watazumi Doso (die o.a. zenboeddhistische invloeden openbaart) en pianist Oscar Levant tijdens afsluiter Blame It On My Youth Cadmium Red.

Prima solo-album van Ab Baars dat hier vast nog lang zal meegaan: “wings open, fire is born, and everything is blue again like morning”. Dankjewel Neruda, dankjewel Ab Baars.