Aaron Keylock is een jonge snarentovenaar uit Engeland. Dat maakt nieuwsgierig. In de jaren zestig zorgden Britse muzikanten eigenhandig voor een wereldwijde revival van de bluesmuziek, die in het thuisland danig in het slop zat. Nog steeds spreken bluesmuzikanten van de Britse eilanden een woordje mee, vooral ook dankzij het gebruikelijke ruige randje, hun soul en drive en dankzij de rijke traditie die er inmiddels is gegroeid.

Uit de Britse bluesboom van de jaren zestig kwam later weer de hardrock en heavy metal (waar het onderscheid ligt en of er verschil is, kan niemand uitleggen) uit ontsproot. Bij de eerste nummers van Keylock komen direct namen als The Rolling Stones, Rory Gallagher en Fleetwood Mac bij je op en ook Led Zeppelin (Down) zal z’n sporen hebben nagelaten. Vernieuwing moet je niet verwachten, maar deze jongeman houdt met z’n Gibson-gitaren mooie muzikale tradities levend en dat met een hoop frisse energie en drive. Bovendien wordt hij begeleid door Sam Lustig op Hammond-orgel.

Vooral de slide-gitaar is bij deze jongeman in goede handen (Medicine Man). Keylock heeft een volwassen stemgeluid en de band begeleidt hem adequaat, dus ruig swingend. De slow blues Just One Question leverde hem eerder vergelijkingen met Gary Moore op. Onder meer Against The Grain doet mij denken aan onze eigen The Bintangs, een ten onrechte vergeten band uit Beverwijk. Het lekker lijzige That’s Not Me, is eerder vintage The Faces of Black Crowes. Geweldige solo!

Authentieke en met veel liefde, virtuositeit en gedrevenheid gebrachte muziek. Keylock is daarnaast een uitstekende songschrijver. Zelfs z’n kledingstijl is geheel op de jaren zeventig georiënteerd. Voor mensen die bijvoorbeeld The Black Crowes, The Rolling Stones en Rory Gallagher weten te waarderen is dit werkje echt aan aanrader.