Ergens in de prille jeugd van koorknaap Durand Jones is het moment geweest dat hij die gospelbasis tot zijn liefde voor de soul omzet. Gegrepen door de funky sound die begin jaren zeventig het discotijdperk aankondigt, laat hij zich door muzikale helden meevoeren die hun emotionele lading aan bloed, zweet en tranen over het publiek uitstorten. Heerlijke vinylplaten die van alle nicotine aanslag ontdaan worden en andere vettige substanties en de nodige draaibeurten toegedeeld krijgen.

Die soulkoorts brengt hij bij gitarist Blake Rhein, organist Justin Hubler, bassist Kyle Houpt en drummer Aaron Frazer over, die met zijn hoge vocale kunsten de sensualiteit aan het stukken stoerdere stemgeluid van Durand Jones toevoegt. De geboorte van Durand Jones & The Indications is al snel een feit, en met hun gelijknamige debuut trekken ze in 2018 direct de publieke aandacht. Al een jaar later verschijnt het gelijkwaardige American Love Call die de status als veelbelovende nieuwe soulband alleen maar versterkt.

Helaas vervult Aaron Frazer hierbij nog steeds een schaduwrol, terwijl hij vocaal wel het vermogen bezit om zelf een album te dragen. Deze overtuiging heeft de van The Black Keys bekende gitarist Dan Auerbach ook, en met zijn ervaringen als veelzijdige producer durft hij het aan om Aaron Frazer onder zijn hoede te nemen. Het resulteert in de voortreffelijke Introducing… slaapkamersoul, een hernieuwde kennismaking met deze veelzijdige artiest, waarbij hij een veelvoud aan muzikanten inzet om die warme falsetuithalen een zwoele retro begeleiding te geven.

Dan Auerbach schakelt zijn The Arcs maatje Nick Movshon in, de bassist die bekend is vanwege zijn begeleidende spel bij Amy Winehouse. Ook pianist Mike Royas, die hij als producer ook bij zijn samenwerking met Marcus King, CeeLo Green en John Anderson aanwendt is van de partij. Een bijzondere naam tussen de overige muzikanten is die van pianist Bobby Wood, een grootheid uit de The Memphis Boys stal, de in de jaren zestig actieve thuisband van de American Sound Studio.

You Don’t Wanna Be My Baby misstaat niet op de Saturday Night Fever soundtrack uit 1977. Een gelikte verleidingssong waarbij de zanger alles uit de kast haalt om die onbereikbare discovamp te veroveren. Zijn stem heeft een betoverende werking op het vrouwelijke publiek, omdat ze zich juist met dat meisjesachtige bereik identificeren. Het heeft iets fout, zoets en smerigs in zich, de ideale schoonzoon die zich net zo gemakkelijk in een loverman rol herplaatst. Een groot compliment voor Aaron Frazer, die inhoudelijk zoveel meer is als een backing vocals verzorgende ritmische slagwerker.

De klassieke identieke retrosound wordt door krachtige big city funk afgewisseld, waarbij de beats en ritmes met hiphop flows doordrenkt zijn, wat een aards karakter aan de songs meegeeft. Het jaren zeventig gevoel wordt door Gil Scott vergroot, die met zijn gefluit een prominente rol in Bad News vervult. Dan Auerbach beperkt zijn aandeel niet tot het mengpaneel, vanaf Can’t Leave It Alone laat hij zijn gitaar subtiel vuil rocken, waardoor daar toch nog die duidelijke link met The Black Keys ontstaat.

Er wordt in Ride With Me nog wat met de Motown en Philadelphia sound geflirt, maar verder blijven de echte uitspattingen tot het zompige, licht psychedelische Love Is, waarbij de stemming net wat duisterder aanvoelt, het door spookachtige orgelpartijen en gepassioneerde ritmes opgejaagde Over You en de jazzy tearjerker Leanin’ on Your Everlasting Love beperkt. Is het daardoor een veilige plaat geworden? Zeker niet, het geoliede vakmanschap zorgt ervoor dat alle oneffenheden zorgvuldig weggepoetst worden, en er waanzinnige eervolle seventies soul tribute overblijft.