A Perfect Circle
Eat The Elephant
Terwijl we al jaren wachten op Chinese Democracy II zoals Maynard Keenan het nieuwe Tool album onlangs noemde, krijgen we toch tamelijk onverwacht een nieuw album van A Perfect Circle. Die gelegenheidsformatie heeft ook al heel lang geen nieuw werk meer op de markt gegooid. Na het fantastische debuut Mer De Noms (2000) en de opvolger Thirteenth Step (2003) was er alleen nog het coveralbum eMOTIVE dat in 2004 werd uitgebracht. Tussentijds waren er nog een verzamelaar en een sterke liveplaat die alleen in digitaal formaat verkrijgbaar is.
Door het slakkentempo van de Tool muzikanten had Keenan het voorbije decennium de handen vrij om andere zaken op te pakken zoals zijn wijnhandel, zijn band Puscifier en nu dus een hernieuwde samenwerking met gitarist en pianist Billy Howerdel. Dat tweetal werkte voor de opnamen samen met gitarist James Iha, bassist Matt McJunkins en drummer Jeff Friedl.
A Perfect Circle maakte vroeger geen muziek die meteen bij de eerste luisterbeurt bleef hangen. Veertien jaar later is dat niet veranderd. Wat wel is verandert is de instrumentatie, waar vroeger toch vooral gitaren het geluid bepaalden, zijn dat nu veel meer piano, drums, of beter gezegd cimbalen, keyboards en in diverse nummers ook strijkers. De melancholische pianomelodie en de bezwerende zang van Keenan in het titelnummer roepen direct een bijzondere, enigszins lome sfeer op die redelijk typerend is voor dit gezelschap. Ook op Disillusioned horen we meer piano dan gitaar en heeft de muziek een esoterisch, bijna ambient-achtig karakter. Het trage, enigszins slepende tempo wordt voortgezet in The Contrarian dat een hypnotiserend ritme kent en later vast nog wel eens zal opduiken in een science fiction film. In The Doomed gaat het tempo eindelijk omhoog en horen we de felle intonatie van Keenan zoals hij dat bij Tool deed.
De muzikanten lijken de laatste jaren beïnvloed door Nine Inch Nails, U2 en elektronische muziek wat resulteert in filmische, dromerige landscapes . So Long And Thanks For All The Fish is tamelijk lichtvoetig, al klinken de gitaren weer wat scherper en feller. Veel composities hebben niet echt een duidelijke structuur, de muziek meandert als het ware in diverse richtingen. In zekere zin zijn nummers van A Perfect Circle het equivalent van een hallucinerende trip. Nummers als Delicious, Hourglass en Feathers zijn net zo bezwerend als het voorgaande materiaal en tonen aan dat het materiaal behoorlijk constant en consistent is. Slechts het slotnummer Get The Lead Out is een minpuntje door het hoge elektronische en tamelijk vervreemdende karakter.
Eat The Elephant is een stuk minder luidruchtig dan de twee studioalbums die de band aan het begin van deze eeuw maakte. Het karakter van de muziek is echter onveranderd zodat iedereen die die albums apprecieerde vermoedelijk ook wel gecharmeerd zal zijn van de twaalf nummers die men voor dit album opnam. Het artwork is wel een gemiste kans. Er circuleert op het internet prachtig artwork van de octopus, maar de heren kozen voor deze afzichtelijke foto. Vermoedelijk om een statement te maken, wellicht omdat de titel refereert naar een republikeinse president.
Tracklisting Eat the Elephant
- Eat the Elephant
- Disillusioned
- The Contrarian
- The Doomed
- So Long, and Thanks for All the Fish
- Talk Talk
- By and Down the River
- Delicious
- DLB
- Hourglass
- Feathers
- Get the Lead Out