Bob Dylan is zonder enige twijfel één van de meest invloedrijke artiesten van de vorige eeuw. En daarmee natuurlijk automatisch ook nog van deze. Niet raar dus dat je in dit jaar dat hij 70 wordt (24 mei) wordt doodgegooid met allerlei goed- en minder goedbedoelde initiatieven. Met die laatste doel ik natuurlijk op de commerciële. Want ja, als er veel geld te verdienen valt… Grote kans dat dit niet gaat gebeuren met dit album, het zijn namelijk niet de allergrootste namen. En misschien wel juist om die reden zou je er toch eens naar moeten luisteren.

Het gaat om artiesten van het platenlabel Red House Records, die de meester eren op A Nod To Bob 2: An Artists’ Tribute To Bob Dylan On His 70th Birthday. Die ‘2’ suggereert dat er ook een deel ‘1’ is en dat klopt ook. Dat werd tien jaar geleden gemaakt, toen Dylan 6o werd. Een aantal artiesten van toen is nu weer te horen, ook zijn nieuwe namen toegevoegd.

Dylan is één van de meest gecoverde artiesten ter wereld. Grote kans dus, dat je in je leven al vele tientallen versies van zijn nummers hebt gehoord en/of thuis op albums van andere artiesten hebt staan. Dat maakt de vraag reëel wat je nu nog moet met zo’n nieuw album vol covers. Het antwoord is allereerst ‘de artiesten’. Zoals gezegd, het zijn niet de meest gangbare namen, maar dat maakt én de kans groot dat deze versies verrassend voor je zijn én dat je zo kennismaakt met nieuwe namen, waarvan je meer (eigen werk) wilt horen. Het zijn namelijk zeker wel goede artiesten.

Tweede reden is de selectie van de nummers: het gaat nu eens niet om overbekende Dylan-nummers als Blowin’ In The Wind, Like A Rolling Stone, Knockin’ On Heaven’s Door of The Times They Are a-Changin’. Een aantal is wel degelijk bekend en vaker gecoverd, toch is de line-up origineel te noemen. Een paar voorbeelden:

Opener What Good Am I? is een live-versie, gespeeld door The Pines, een roots-duo dat sowieso veel meer aandacht verdient. Een prachtige, ingetogen akoestische cover. De band Hot Tuna speelt Mama, Let Me Lay It On You (Baby, Let Me Follow You Down) op een heerlijke bluesy manier waardoor het maar zo een eigen nummer had kunnen zijn. Als je ‘jat’, maak er dan wel iets eigens van, dat hebben de heren wel begrepen. Over het ‘über-voortreffelijke’ Buckets Of Rain van Danny Schmidt heb je op WiM al eerder kunnen lezen. Mocht je dat nog niet hebben gedaan, gun jezelf dan alsnog het geluk om deze meer dan goede muzikant te leren kennen.

De grootste kritiek die Dylan al jaren en jaren krijgt, die gaat over zijn zang. Bijzonder is het dus om te horen hoe waanzinnig(!) mooi die is op Lay Down Your Weary Tune (door Storyhill). Als gaandeweg dan ook nog de slidegitaar voorbij komt, dan is de perfectie helemaal bereikt. Wat een mooie cover!

Niet alle nummers zijn even spectaculair, maar dat is toch niet erg: de balans is namelijk prima. En je merkt ook dat de artiesten de nummers niet spelen als een tussendoortje, de bezieling is er zeker wel. Dat maakt dit album tot een mooi en origineel eerbetoon aan de levende legende Bob Dylan.

Veel Dylan-sceptici zeggen dat zijn nummers het mooist zijn, als ze gespeeld worden door anderen. Die discussie laat ik nu maar aan anderen. Wel durf ik te stellen, dat deze zestien versies het album de moeite van het beluisteren zeker waard maken (of om het zelfs gewoon blind aan te schaffen). Als Dylan over tien jaar zijn 80e verjaardag viert – en wellicht deel 3 uitkomt – zul je met dit tweede deel nog net zo blij zijn.

Hier één van de covers: Not Dark Yet, door Jimmy Lafave: