Om al je tweede studioplaat met alleen maar covers vol te proppen, getuigd over het algemeen wel van een gebrek aan inspiratie. Zonde, zeker als je een klassieke geschoolde achtergrond hebt, en vaardigheden om de cello en piano in liefde te koesteren, maar ook gemeen te mishandelen tot in perfectie beheerst. Forever Blue is een openbarend zwaarmoedige debuut, inclusief gothic metal uitstapjes, waarbij de Londense veelbelovende singer-songwriter A.A. Williams die kwaliteiten volledig in meeslepende harde zwarte koffie tracks uitspeelt, zonder de zoetigheid, het liefst zo puur mogelijk. Die overrompelende diepgang waarmee ze vanaf het meesterlijke All I Asked For (Was to End It All) de kamertemperatuur een aantal graden laat oplopen ontbreekt bij het aan huis gekluisterde Songs from Isolation tussenstuk.

De duistere dreiging zit voornamelijk in de waanzinnige gemaakte artiestenkeuzes verborgen. Hiermee benadrukt ze op voortreffelijke wijze wie haar grote inspirators zijn. Het ligt allemaal sterk in het verlengde van Strange Little Girls van Tori Amos. Typerende mannennummers toegelicht vanuit de positie van de vrouw. Soms breekbaar en zacht, dan weer gemeen en bijtend. De nadruk wordt bij beide zangeressen op het overtuigende pianospel gelegd. Tracks als Creep en Nights In White Satin blijven dicht bij het origineel en zijn prachtig, maar overduidelijk vervangbaar. Into My Arms is wel een erg veilige Nick Cave keuze, zeker voor iemand die zoveel aardedonkere nummers heeft uitgebracht. Aan het aanbod ligt het zeker niet.

Lovesong overtuigt tekstueel volledig en geeft een andere kijk op de track, waarbij de zelfverzekerde minnares vol geduld afwacht tot haar trouwe partner weer bij haar terugkeert. Al is het toch die hartverscheurende Robert Smith klaagzang die zo voortreffelijk goed op Disintegration; het conceptalbum van The Cure uitkomt, waar de sterfelijkheid van de ouderdom centraal staat. Buiten deze context blijft er daadwerkelijk een liefdesliedje met heimelijk verlangen over. De sobere uitwerking werkt bij Where Is My Mind? ook niet in het voordeel, het Pixies kippenveleffect is geëlimineerd nu de spookachtige huilzang van Kim Deal ontbreekt, en waarvoor niet iets gelijkwaardigs in de plaats komt.

De maniakale Be Quiet and Drive (Far Away) roadtrack is emotioneel net zo sterk als de schreeuwerige getergde Deftones uitvoering. Gepijnigd slepend ontvlucht ze de waanzin van de dag waar levendige dagdromen in uitputtende nachtmerries vervagen. Die kracht herhaalt zich in het deprimerende No Future achtige Every Day Is Exactly the Same van Nine Inch Nails. In de handen van A.A. Williams komen de suïcidale gedachtes nog sterker op de voorgrond. Het langdradige psychedelische Porcelina of the Vast Oceans van Smashing Pumpkins is tot een compacte krachtige kernsong teruggebracht, waarbij elke gelijkenis met het origineel verdwenen is.

Geen slecht eindresultaat, maar toch valt er zoveel meer winst te behalen. Bijna alle gekozen muzikanten hebben genoeg heavy midden-aarde materiaal wat de krochten van de ziel opzoekt en beter bij die meesterlijke eerste plaat van A.A. Williams aansluit. Hopelijk vervolgt ze die ingeslagen weg.