Met Rainy Days On The Common Land brengt 3/4 Peace lichte en uiterst toegankelijke jazz, met ruimte voor improvisatie en de zachtheid van de klassieke muziek.

3/4 Peace is een trio bestaande uit de Belgische saxofonist en fluitspeler Ben Sluijs, de Belgisch-Peruviaanse pianist Christian Mendoza en de Franse bassist Brice Soniano. Die laatste kennen we onder meer van zijn input bij Lionel Beuvens, Rawfishboys (in duo met rietblazer Joachim Badenhorst) en Natasha Kelly Group. Mendoza en Sluijs zijn dan weer jazzveteranen in het Belgische jazzlandschap.

Rainy Days On The Common Land klinkt op een of andere manier best fris en origineel. En misschien het meest van al heel licht, subtiel en erg toegankelijk, ook voor muziekliefhebbers die mogelijk niet zo gek veel hebben met jazz. Dat heeft deels te maken met de manier waarop deze muzikanten elkaar de nodige ruimte geven en elkaar mooi aanvullen.

3/4 Peace brengt zijdezachte, haast fluwelen jazz die glittert en tezelfdertijd ook begeestert in zijn prachtige eenvoud. Hoor hoe in de treffend getitelde opener Still, een compositie van Sluijs, het trio de nodige tijd neemt om elkaar af te tasten. Voorzichtige baslijn en zuiver saxofoonspel vinden elkaar, waarna ook pianist Mendoza heel subtiel enkele dwarrelende pianonoten toevoegt. Langzaam ontplooit dit stuk zich om zijn geheimen prijs te geven.

Van meet af aan indruk maken, net door erg geconcentreerd een erg intiem kader te schetsen. Zo is het. Dit is haast muziek om in te schuilen bij regenachtige dagen ; prachtmuziek die onze ziel raakt en beweegt.

Hope, een compositie van Mendoza, heeft dan weer iets zondags lui in zich en klinkt net iets speelser en vrijer. Dat merk je ook aan het sierlijke contrabasspel van Soniano die iets prominenter naar voren komt en ook Mendoza, wiens vingers vloeiend over de pianotoetsen gaan, laat horen over talent te beschikken.

Jazz blijft het hoofdingrediënt, al laaft het trio zich ook aan klassiek. Dat doet ze onder meer tijdens het prachtige, verstillend mooie Bartok Violin Concerto (Opening Melody) waarin pianist Mendoza heerlijk kan schitteren. Daarmee kijkt de groep wat over het eigen jazzmuurtje en geeft ze aan buiten de geijkte kaders te spelen en werken.

Met Constructive Criticism duikt Sluijs als componist weer op. Hij drukt sterk zijn stempel op het album, maar laat vooral horen dat de samenwerking met Mendoza en Soniano zonder enige moeite gaat. Iets verder verwijst het trio tijdens Someone Like Lee naar de Amerikaanse componist en saxofonist Lee Konitz die een belangrijke invloed heeft op 3/4 Peace.

Vooral naar het einde van het album toe begint het trio steeds losser te spelen. Dat laat de groep onder meer horen tijdens Flying Circles en Cycling. Die laatste is het eindpunt van een ontzéttend mooi album. Laat die regenachtige dagen maar komen, we hebben er een perfect antidotum voor.