µ-Ziq is de bekendste act van de Britse Planet Mu labelbaas Mike Paradinas. Als je denkt dat enkel Richard D. James AKA Aphex Twin rare, vooruitstrevende geluidjes maakt binnen de Britse IDM wereld dan moet je Paradinas eens horen. De twee zijn vrienden en Paradinas is dan ook begonnen op James zijn Rephlex label. Zoals zoveel invloedrijke electronic producers begon het allemaal op de jongenskamer in het ouderlijk huis, gewoon met een simpel synthersizertje en wat samples. In 1993 rolde daar zomaar het nu klassieke album Tango N’ Vectif uit. Die release beukte er flink op los en klonk expres nogal crunchy en distorted, maar het oor voor de vreemde melodieën was er al. Op latere releases kwam die bevreemdende sfeer steeds meer naar voren, niet bang om zelfs een beetje op te schuiven naar schattigheid en kitsch. Onderwijl de grenzen van techno, acid, jungle en drum’n bass oprekkend en ver overschrijdend. Tegenwoordig lijkt het wel alsof Paradinas even onder zijn bed kijkt, want daar ligt een schat aan oud materiaal waarschijnlijk. Steeds weer komen er uitgebreide re-issues, remasters en onuitgebracht werk. Het is geen half werk ook, want de meeste albums duren gemiddeld 75 minuten en met de uitgebreide releases vaak dus nog wel langer. Daar ligt gelijk de valkuil, zijn werk is vaak zo overweldigend, omdat de luisteraar steeds maar weer één brok weirdness op zich afgevuurd krijgt. Kwalitatief altijd goed, maar het is zo veel.

Challenge Me Foolish is het nieuwe album vol onuitgebracht materiaal. Dit keer stammend uit de periode rond 1999, wanneer ook Royal Astronomy uitkwam. Dat album zit vol orkestratie, kerst-achtige belletjes en een zoete sfeer. Het is één van die releases waar de grenzen van kitsch worden verkend. Daar tegenover staan wel toffe flirts met hip-hop, jazz en ratelende breaks. Maar het is geen makkelijk album om aan de beginnend µ-Ziq luisteraar te presenteren. Als er al zoiets bestaat als een toegankelijk instapalbum zou de keus beter vallen op Bluff Limbo of In Pine Effect. Vooral laatstgenoemde zit ook vol “weirdness” en schattigheid, maar de bombast en kitsch is veel minder aanwezig.

Wetende wat ons ongeveer te wachten stond moeten we concluderen: ja, ook deze release is best kitsch. De orkestratie, fluitjes en bergen schattigheid zijn weer aanwezig. Toch overheerst er een bevreemdend en raar gevoel dat we niet gelijk kunnen plaatsen. Veel tracks lijken namelijk zo weggelopen uit de soundtrack van een oud computerspel, of een sciencefiction serie als Twilight Zone. Wat te denken van de rare vocale loop in  Perhaps, waarna er zo’n vreemde melodie wordt ingezet dat je als het ware de Ufo’s aan je voorbij ziet trekken, met een stel roze teddyberen als piloot, dat wel. Gelukkig klinkt niet alles zo bevreemdend. Natuurlijk mag er weer heerlijk gebeukt en gerateld worden in acid, jungle en drum’n bass traditie, waarvan Ceiling het beste en ook gelijk stevigste voorbeeld is. Ook die tracks hebben bijzondere melodietjes, maar door de meer actieve drive zijn ze gelijk een stuk toegankelijker. De zang van de Japanse Kazumi is hierbij ook het vermelden waard. De zangeres die wel vaker opdook in de electronic scene, onderandere bij tracks van breakcore en jungle-artiest Enduser Zij geeft de tracks een relaxte, jazzy sfeer mee en creëert vaak warmte en rust in de chaos. De hip-hop flirt van Playbox smaakt ons ook zeer goed.

Het album klinkt wellicht verouderd. De samples, ratels en beats klinken alsof ze recht van een 90’s rave afkomen. Maar doordat de melodieën en neergezette sfeer zo uniek zijn voelt het vooral heel fris aan. Helaas worden de orkestratie en de scifi synths ons alsnog teveel, alsof ze gemaakt zijn om de luisteraar te irriteren. Zelfs nu de speelduur korter is, het klokt netjes in op een uurtje, is het gewoon te vreemd en te veel. Bovendien is het niveau gewoon niet constant genoeg.  Jammer, maar geen ramp, want er blijft nog genoeg over om dit album heel erg de moeite waard te noemen. Al kun je als nieuwe luisteraar dus beter eerst een ander album van hem uitproberen.