Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg. Bescheidenheid is een mooie eigenschap. De in het Brabantse Boxmeer woonachtige BJ Baartmans is met zijn nuchtere onderschikkende rol vooral in het zuiden van het land een geliefd producer van grote naam. Een wezenlijk verschil met zijn vanuit de grote steden opererende collega’s is dat BJ Baartmans de muzikanten centraal stelt, deze observeert en motiveert en in alles vanuit die denkwijze te werk gaat en desnoods zelf de ontbrekende instrumenten inspeelt. BJ Baartmans werkt de laatste jaren intensief met oudgediende Jack Poels van Rowwen Hèze en het zeer hoog beoordeelde rootstalent Etan Huijs samen, deelde daarvoor als gitarist het podium met JW Roy, André Manuel en Frans Pollux en heeft tevens nog tijd over voor de nodige eigen ondernemingen als Wild Verband en The Matthews Baartmans Conspiracy.

Iain Matthews is al een aantal jaren een ingeburgerde inwoner van het Limburgse Horst, thuisbasis van Rowwen Hèze, Heideroosjes en Afterpartees. Deze van oorsprong Britse folkartiest schittert in een grijs verleden bij het legendarische Fairport Convention voordat hij ruim vijftig jaar geleden besluit om een solo carrière te starten. Iain Matthews treft BJ Baartmans als laatstgenoemde het podium met de Amerikaanse singer-songwriter Eugene Ruffolo deelt. Dit vormt het startpunt van een voedzame samenwerking die alweer bijna twintig jaar lang voortduurt. De rol van BJ Baartmans wordt steeds groter. In eerste instantie vervuld hij een gastaandeel in het heropgerichte Matthews Southern Comfort, vervolgens gaat hij als producer aan de slag en de laatste jaren vormt het tweetal de stabiele basis voor The Matthews Baartmans Conspiracy.

Ondanks de druilerige verregende herfstsfeer is Distant Chatter juist in de lente opgenomen. Een intieme verslaglegging van dit bijzondere project, waarbij de zachtheid van beide artiesten een bijzondere rol vervullen. Soms bijna fluisterend, vervolgens breed uitpakkend met heerlijk soleerwerk van BJ Baartmans. Meestal klein gehouden in huiskamerconcertsfeer, dan weer huiveringwekkend mooi in emotioneel breekbare samenzang. Vriendschap is hierbij het kernbegrip. Twee geroutineerde muzikanten die elkaars gevoelens delen en op prachtige wijze vorm geven. Het is vooral opvallend hoe BJ Baartmans die kenmerkende bescheidenheid voorzichtig van zich los schudt en zichzelf nog meer dan ooit gelijkwaardig met de Britse bard Iain Matthews opstelt.

In Sleepwalking loopt de zomer ten einde, de winterslaap kondigt zich aan. BJ Baartmans laat zijn gitaar heerlijk in stemmig gedempt Indian Summer avondrood janken. Het verhalende eenzame The Corner of Sad and Lonely krijgt een stevig rockrandje mee, maar blijft aan de veilige rand van intimiteit balanceren. Writing Off the Blues. Dit is de hedendaagse blues, het leed van de daadkrachtige wereld die steeds verder de afgrond in glijdt. I’ve Gone Missing, het gemis van het publiekelijk gezelschap; de ingecalculeerde grapjes bij de aankondiging van de nummers, het geamuseerd nababbelen in de foyer. Momenten die bijna een nostalgische waarde oproepen, omdat het alweer zo’n eeuwigheid geleden is. Vervaagd tot een schaduw die geketend vanuit de muur in Here’s Looking at You noodgedwongen van een afstand toekijkt.

De pandemie is een mokerslag voor de aan banden gelegde cultuursector. De stilstand heeft een slopend effect op de muzikanten die in alle onzekerheden al ruim 14 Months (tel er ondertussen maar een half jaar bij op) thuiszitten en voor de weinig hoopvolle toekomst vrezen. Het komt zelden voor dat een artiest zo letterlijk zijn wanhoop over de pandemie uitschrijft, maar het is dus wel de uitzichtloze situatie waarin men verkeerd. Het uptempo Are You a Racist en het grimmige All That Glitters zijn juist aanklachten tegen de egocentrische maatschappij, waarbij het aanvallend hokjes denken de helende kracht van de liefde naar de achtergrond verdringt. Zo passende in het in tweestrijd verkerende tijdsbeeld, en tevens een reactie op het anoniem via sociale media je mening verkondigen.

Distant Chatter is een muzikaal schetsboek, bestaande uit zwartgeverfde pagina’s waardoorheen de schoonheid en de noodzaak van het muzikantenbestaan het licht op deze roerige tijden werpt. De zoveelste coronaplaat, waarbij afgelaste pleinfeesten en de angst voor nog meer verdeeldheid de boventoon voert. Toch is het geen negatieve plaat, maar vooral een verslaglegging van het heimelijke warme verlangen om weer oog in oog met de toeschouwers te staan. Is This It, ik hoop van niet. Laat het een start zijn van een mooi nieuw hoofdstuk, de woorden zijn uitgeschreven, nu nog in een ander context plaatsen. Voltooid verleden tijd.