Johnny Marr + The Healers
Boomslang
Boomslang, het enige album van Johnny Marr + The Healers, staat na 21 jaar weer even in de belangstelling via een speciale editie. De elf tracks van de originele plaat werden dit jaar opnieuw gemasterd en worden op deze reissue aangevuld met zes niet eerder uitgebrachte songs en een alternatieve versie van een van de albumtracks. Ook de hoes van de plaat is vernieuwd.
Na het verscheiden van The Smiths schoot Johnny Marr alle kanten op. Hij maakte deel uit van The Pretenders, The The, Electronic en Neil Finn & Friends. Hij werkte samen met Pet Shop Boys, Bryan Ferry, Kirsty MacColl, Talking Heads, Beck en vele anderen.
Tegen het einde van de eeuw kregen The Healers vorm, nadat Marr drummer Zak Starkey had ontmoet en voormalig Kula Shaker bassist Alonza Bevan zich bij het tweetal voegde. Uiteindelijk kwamen er nog drie muzikanten bij. De bandleden woonden en werkten enige tijd in een soort commune-verband, als een soort ‘early digital hippies’. Het doel was om een rockalbum te maken waarop je ook kon ‘spacen’. Hierbij was ontdekken het sleutelwoord. Elektronica maakte een flink deel uit van de zoektocht. De band wilde reageren op de Britse indie-tijdsgeest van de jaren negentig. Voor Marr was het bovendien de eerste keer dat hij als vocalist een album zou dragen.
Boomslang is een plaat vol groovende, licht psychedelische rock die lekker wegluistert. De zompige, waaierende rock van The Last Ride laat direct horen uit welk vaatje de band tapt. De ware urgentie zit hem echter vooral in de tekst: ‘Last chance, maybe we’ll take it’. InBetweens is Amerikaans aandoende rock die soms wat doet denken aan Screaming Trees, een band die Marr wellicht in zijn achterhoofd had in die jaren. Long Gone steunt ook op vertrouwde, smakelijke grooves en riffs.
De band laat ook ruimte voor wat lichtere songs met een (bij)rol voor akoestische gitaren, zoals op Down on the Corner en Caught Up, dat in de breaks wel meer out there is, en You Are the Magic, een nogal lang uitgesponnen track met een electrobeat en tweede stem van de in 2020 overleden Manchester coryfee Denise Johnson. Het instrumentale miniatuurtje Headland biedt een mooi intermezzo. Prettige verdere variatie komt van het jachtige, hypnotiserende en aanzwellende Need It, de breekbare ballad Something To Shout About en de afsluitende psych/dance/rock-exercitie Bangin’ On.
Hoe lekker de plaat ook klinkt, de klasse van Marr komt op Boomslang niet echt naar voren. Daarvoor zijn de songs te weinig onderscheidend en is Marr ook tekstueel nog niet waar hij moet zijn. Een echt alternatief voor de Britse ‘zeitgeist’ van de jaren negentig is ook niet echt aan de orde; soms dringen andere bandnamen zich op, zoals Oasis, The Charlatans, Primal Scream, U2 of de The Stone Roses.
Onder de extra tracks bevinden zich zeker songs die een welkome aanvulling zijn en waarvan je je afvraagt waarom ze destijds het album niet gehaald hebben. De warme melancholie van The Way That It Was is de moeite waard en als Marr de hogere zangregisters aantikt is dat een aangename verrassing. Get Me Wrong is trippy, mid-tempo crossover-rock die wederom juist de nineties terughaalt. De Union mix van You Are the Magic (alleen op de cd-versie) is acht minuten lang maar biedt met zijn droge beats, slepende gitaren en elektronica-smeermiddelen een aardig extra’tje. Dat geldt nog meer voor de covers van Bob Dylan (Don’t Think Twice It’s All Right) en Bert Jansch (A Woman Like You).
‘The Healers was something special that happened to me and I’m grateful that it did. A special group of people in a special moment in time’, aldus Johnny Marr bij het verschijnen van deze reissue. Met deze band deed Marr voor een paar jaar gewoon waar hij zelf zin in had, zonder zich te bekommeren om zijn status en legacy. De plaat werd over het algemeen koeltjes ontvangen en dat is begrijpelijk. In de jaren erna zou Marr steeds meer zijn vorm vinden, met Modest Mouse bijvoorbeeld, maar ook met zijn soloalbums, vooral Call the Comet, én met zijn live-optredens, waarop hij natuurlijk lekker kan terugvallen op zijn gehele discografie. Daarbij vergeleken toont Boomslang beduidend minder vernuft. De plaat is echter wel hoorbaar met veel plezier ingespeeld en luistert dan ook lekker weg.
