Door zijn bescheiden houding presenteert Adam Houghton zich niet echt als een podiumdier, en natuurlijk is het altijd wat ongemakkelijk als je nieuw werk presenteert. Vallen de nummers in de smaak, of komen er minimale reacties vanuit de zaal. Dit laatste is zeker niet het geval tijdens de korte Nederlandse IST IST tour eerder dit jaar waar ze een aantal festivals en clubs aandoen. Sterker nog, de live ervaring leggen ze zelfs in de videoclip van The Kiss vast, welke in Doornroosje is opgenomen. Deze single is een stuk lichter dan het eerdere werk, en omdat Adam Houghton door zijn zwaar op de hand zijnde stemgeluid vaak met Ian Curtis vergeleken wordt, verlegt de band de overige sound naar die gemakkelijk verteerbare postpunk variant. Ist Ist wil niet als de zoveelste Joy Division kloon door het leven gaan.

The Kiss brengt de romantiek terug, niet alleen in de liefde, maar het is tevens in de zin van het muziek maken te herleiden. Nog steeds is het voor de old waver een feest der herkenning, welke hem zeker naar de beginselen van begin jaren tachtig terugbrengt. Ook de latere instroom die pas tijdens de revival van begin deze eeuw inhaakt komt ruimschoots aan hun trekken. IST IST voegt niks nieuws toe, ze verfijnen hun liefde alleen maar. The Kiss zou dus de ideale opener van Light a Bigger Fire zijn, die eer komt echter het tevens al eerder verschenen Lost My Shadow toe. De ingetogen Adam Houghton durft meer contact met de omgeving te maken, en dit is de eerste stap. De glimlach aan het einde van het concert zegt genoeg, al is het bij hem ook een blik van opluchting, we hebben de avond samen tot een goed einde gebracht. Bassist Andy Keating is de man van het dankwoord, ieder zijn kwaliteiten dus.

IST IST – The Kiss

Eigenlijk vatten deze twee tracks de ingeslagen weg het beste samen. De nadruk ligt daar meer op die interactie met de luisteraar, de meerwaarde van optredens. Het is een positieve kijk op de toekomst, de doorgang naar een groter publiek. Blijkbaar voelt Nederland vertrouwd aan, de registratie Live in Amsterdam uit 2023 vindt in De Melkweg plaats, en is min of meer de aanzet op het Protagonists vervolg. De in de voorzomer verschenen Repercussions single werd ook al vaker live gespeeld. De song had toen een wat sobere invalshoek, en klinkt in het uiteindelijke eindresultaat net wat sfeervoller en frisser. Natuurlijk zijn de in mineur gestemde gitaren nog aanwezig, ze overstemmen alleen het geheel niet meer in zwartgalligheid.

Het industriële I Can’t Wait for You heeft ook de voorrondes in de concertzalen overleeft. De uiteindelijke uitvoering is net wat lichter van toon, alsof de klemtoon van Joy Division steeds meer richting het meer hitgevoelige New Order verschuift. Dreams Aren’t Enough is voor mij nieuw, deze stond in Nederland niet op de setlist, maar is bij het thuisfront in Engeland wel regelmatig gespeeld. Met vooruitstrevende blik de toekomst trotseren. De tijd is aangebroken om dromen te verwezenlijken. De angst te trotseren, weer opnieuw te voelen. Something Else is weer heerlijk duister, ze hebben het dus nog niet geheel afgezworen. Het is de overmacht van bassist Andy Keating die zich hier met volle overgave in stort.

In de tweede helft van Light a Bigger Fire is hoe dan ook meer ruimte voor de latere uitgewerkte songs. What I Know combineert synthpop en discobeats met gothic triphop, opvallend dat Adam Houghton hier zijn bariton stemgeluid naar de achtergrond verdringt, en daarvoor melodieuze zanglijnen in de aanbieding heeft. Hope to Love Again is zelfs een heus popliedje, hopelijk is dit een sporadische uitbarsting, een eenmalige poging om een ander publiek te bereiken. De gitaren verdwijnen definitief in het schaduwdansende wat klinisch aanvoelende XXX, een ingetogen dancetrack met een doordringende Eurohouse basis. Gedurfd zeker, wennen absoluut. Toch pakt die koersswitch verbazend goed bij de afsluitende Ghost pianoballad uit. De geesten uit het verleden vervagen, de toekomstige schimmen dienen zich aan. Absoluut het onverwachte hoogtepunt van de plaat.

Na het prachtige concert in Nijmegen voldoen de eerste vijf songs van Light a Bigger Fire volledig aan mijn verwachtingen. Daarna is publiekslieveling Ist Ist wat zoekende, en experimenteren ze met verschillende andere invalshoeken, die voor mij nog niet helemaal te plaatsen zijn. Of deze winst zich in de toekomst doorzet, zal de tijd uitwijzen. De starre verbale en non-verbale voordracht van Adam Houghton past daar minder bij, en hij zal hierin moeten groeien. Dat charisma van Andy Keating bezit de frontman nog niet